Antakya’da yaÅŸayan büyük Velilerden Ahmet bin Asım Antaki "rahmetullahi aleyh" hazretleri zamanında bir genç, köyünden çıkıp bu Velinin dergahına geldi bir gün.

Ve arzetti:
- Ben okumak istiyorum efendim.

Büyük Veli genci ÅŸöyle bir süzdükten sonra;
- Olur, ama bir ÅŸartla, buyurdu.

- Şartınız nedir efendim?
- Bu iş parasız olmaz. Neyin varsa bana vereceksin.

Genç inandı bu ÅŸakaya:
- Bir öküzüm var efendim. Onu getirsem olur mu?

- Olmaz. Altın vermen lazım.
Gencin “kırk altın”ı vardı gerçekten.
Ve o altınları elbise dolabında saklıyordu.

Büktü boynunu:
- Efendim, biz fakir kimseleriz. Bizde altın ne arasın.

Mübarek zat gülümsedi:
- Var var. Sende altın olduğunu ben biliyorum evladım.

Genç ÅŸüphelenmeye baÅŸladı:
- Kaç altınım var peki?
- Kırk tane. Elbise dolabında saklıyorsun. Onları getir kâfi. Fazla istemiyorum.

Diyecek bir şeyi kalmamıştı.
- Peki, dedi mecburen.

Ve koÅŸtu köyüne.
O kırk altını getirip teslim etti.
Büyük Veli, onlardan “bir altın”ı ayırıp, gerisini iade etti kendisine:
- Al bunları evladım. Ben ÅŸaka yapmıştım. Bizim altınla, gümüÅŸle iÅŸimiz yoktur.

Sonra ayırdığı o “bir altın”ı gösterip sordu:
- Şu altından haram kokusu geliyor. Nereden aldın bunu?
Genç büktü boynunu.

Mahcup bir eda ile;
- Onu haksız olarak birinden almıştım efendim, dedi.

- Hemen git, bunu sahibine teslim et oÄŸlum. Çünkü üzerinde kul hakkı olduÄŸu müddetçe hiç feyz alamazsın.

Ve ekledi:
- Haram yemek, “AteÅŸ yemek” gibidir.