Mısır’da yetiÅŸen büyük Velilerden Ebül Abbas el Harrar hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün, talebesinden birini yanına alıp bir dostunu ziyarete gitti.
AkÅŸam vakti köye vardılar.
Mübarek zat döndü talebesine.
- Fırından ekmek alalım. Elimiz boş olmasın, buyurdu.
Fırından sıcacık ekmekleri alıp devam ettiler yollarına.
Ancak talebenin garibine gitmiÅŸti bu iÅŸ.
Kendi kendine;
“Hediye olarak niye ekmek alıyoruz ki? Tatlı götürseydik daha iyi olmaz mıydı?” diye düÅŸündü.
Velhasıl eve varıp çaldılar kapıyı.
Ev sahibi bu zatı görünce çok sevindi.
- Buyurun efendim. HoÅŸ geldiniz! dedi.
Hele ekmekleri görünce daha çok sevindi.
Çünkü hiç ekmek yoktu evlerinde.
- Efendim ekmek getirdiÄŸinize ne iyi etmiÅŸsiniz, dedi.
- Neden? Çok mu makbule geçti?
- Evet hocam. Çünkü yemeÄŸimiz, tatlımız vardı, sadece ekmeÄŸimiz yoktu. Onu da siz getirmiÅŸsiniz. Allah razı olsun efendim. Hemen buyurun sofraya.
Oturup yediler.
Talebe o zaman anladı bu işin hikmetini.
“Büyüklerin her yaptığı iÅŸ güzel ve yerindedir” diyordu içinden.
Ä°yi niyete sevap var
Bu zat, bir günkü sohbetinde;
- Bazen kalbden iyi bir niyet geçer. Fakat o iÅŸi yapmaya imkan bulunmaz, öyle deÄŸil mi? diye sordu.
- Evet efendim, bazen öyle oluyor, dediler.
Buyurdu ki:
- Ama o kiÅŸi, bu niyetine karşılık büyük sevaba kavuÅŸur. Hatta o hayırlı iÅŸi yapsaydı, belki bundan daha çok sevap kazanamazdı o kimse.
Merak ettiler:
- Hikmeti ne efendim?
- Çünkü o iÅŸi yapsaydı, belki gurur kibir gelebilirdi kalbine. Riya bulaÅŸabilirdi o iÅŸine. Ama niyette riya olmaz. Çünkü kulun kalbindeki niyeti Allah’tan baÅŸka kimse bilmez.
|
