Hayrabolu’da yaÅŸayan büyük Velilerden Ahmet Sarban "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin sevdiklerinden biri hastalandı bir gün.
Ziyaretine gitti bu kiÅŸinin:
- GeçmiÅŸ olsun kardeÅŸim. Allah ÅŸifa versin!
- TeÅŸekkür ederim efendim.
Sonra sohbete başladılar.
Bir ara;
- Bu hastalık bir şey değil. Asıl hastalık kalbde olandır, buyurdu.
Kalbin hastalığı yanında bunlar hastalık bile sayılmaz.
Adam sordu:
- Kalbdeki hastalık nedir ki hocam?
- “Küfür”dür ve bunun tedavisi, Cehennemde sonsuz yanmaktır. Kâfirler Cehenneme girince çok piÅŸman olacaklar. Hele hayvanların toprak olduÄŸunu görünce; “Ah! KeÅŸke biz de toprak olsaydık” diye çok hayıflanacaklar. Ama faydası olmayacak.
Ve ekledi:
- Onlar, küfürlerinin cezası olarak sonsuz yanacaklar Cehennemde. Halbuki Müslümanın hastalığında ÅŸifa vardır.
Adam anlamadı:
- Hastalıkta şifa mı var efendim?
- Evet. Müslümanın hastalığı, günahlarını temizler. Aklını başına getirir, buyurdu.
Ve ekledi:
- Sonra ölümü hatırlatır ona. Hasta olunca, günahlarına tövbe eder. Yakınlarıyla helallaşır. Bütün bunlar, kalbin uyanmasını saÄŸlar. Bu da ÅŸifadır iÅŸte.
En büyük sermaye
Bir gün de sevdiklerine;
- Mümin için en büyük sermaye nedir bilir misiniz? diye sordu.
Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.
Buyurdu ki:
- En büyük sermaye, günah iÅŸlememektir. Zira ÅŸimdi kabirdekiler, iÅŸledikleri günahlar için büyük piÅŸmanlık içindeler. Ama faydası yok. Çünkü ömür bitti. Dünyada iken piÅŸman olsalardı iÅŸe yarardı belki.
Ve ilave etti:
- Çünkü piÅŸmanlık tövbedir ve günahına tövbe eden, hiç günah iÅŸlememiÅŸ gibidir.
|
