Mısır’da yetiÅŸen Evliyadan Ebül Abbas el Mülessem "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin talebesinden biri, izin alıp köyüne gitti bir gün.

Dönerken bir aÄŸaç altında oturup sonra uyuyakaldı.
Ancak tehlikeli yerdi orası.

Uyur uyumaz hocasını gördü rüyasında.
Mübarek zat, sertçe ikâz etti kendisini:
- Kalk oÄŸlum, devam et yoluna!

Delikanlı;
- BaÅŸ üstüne efendim, deyip doÄŸruldu rüyasında.

PeÅŸinden sordu:
- Niçin efendim?

- Burası tehlikeli yer evladım. Burada uyunmaz, buyurdu.
Ve kayboldu gözden.

Genç uyanıp, fırladı ayaÄŸa.

Bir de ne görsün, tepede iki aç kurt, kendisine bakıyorlar.
“Eyvah!” deyip, hemen uzaklaÅŸtı oradan.

Åžehre varıp hocasının huzuruna girdiÄŸinde, büyük zat gülümsedi kendisine:
- Bir daha öyle bilmediÄŸin yerlerde yatıp uyumayacaksın deÄŸil mi?
- BaÅŸ üstüne hocam.

- Allah korusun kurt falan gelir, saldırır insana.

Mahcubiyetten başını önüne eÄŸdi.
Sonra eÄŸilip hürmetle öptü hocasının elini.
Ve böyle hocası olduÄŸu için ÅŸükretti Allah’a.

Ölmeden önce

Bu zat, nasihat isteyen bir gence;
- Evladım, ölmeden önce “beÅŸ vakit namaz”ını muntazam kıl ve haramlardan uzaklaÅŸ! buyurdu.

Genç arzetti:
- Efendim, bunları yaşlanınca yapsam olmaz mı acaba?

- Yaşlanacağına dair senedin var mı oğlum?
- Yok tabii hocam.

- Öyleyse ÅŸimdiden yap bunları. Zira bu dünya “imtihan yeri”dir. Ölünce her yaptığın iÅŸten ince ince hesaba çekileceksin.

Sonra şefkatle baktı gence:
- Sen en büyük düÅŸmanını tanıyor musun evladım?

Delikanlı şaşırdı:
- Benim düÅŸmanım yok ki efendim.
- Var, var. Hem de çok güçlü bir düÅŸmanın var senin.

- O kimmiÅŸ ki hocam?
- Kendin.

- Nasıl, ben mi yani?
- Evet sen. Senin nefsin. O, senin en büyük düÅŸmanındır.