Anadolu Velilerinden Palamut Dede’nin "rahmetullahi aleyh" evinde hiç yiyecek kalmamıştı bir gün.
Olacak bu ya; o gün, bir de misafiri geldi uzaktan.

Ona ikram edecek bir şeyi olmayınca, çaresizlikten iyice sıkılmıştı ki, o anda çalındı kapısı.
Gelen, eski bir talebesiydi.

Elindeki tepsiyi uzatıp arzetti:
- Efendim, bu böreği sizin için yaptım. Lütfen kabul buyurunuz.

Mübarek zat sevinçle aldı böreği.
Ve doyurdu misafirini.

Çok memnun olmuştu.
Ertesi gün çağırdı o genci.

Delikanlı koşup geldi hemen:
- Buyurun hocam.

- Evladım, dün beni çok sevindirdin. Öyle bir zamanda getirdin ki o böreği, fevkalade makbule geçti. Allah senden razı olsun.
- Sizden de hocam.

- Şimdi sıra bende. Dile benden ne dilersen.
- Sağlığınız efendim.

- Yo hayır, bir şey iste.
- Şey hocam...

- Sıkılma evladım, söyle.
- Kalb gözümün açılması en büyük arzumdur efendim.

Mübarek zat açtı ellerini, yalvardı:
- Ya Rabbi! Aç bunun kalb gözünü!

Duası anında kabul oldu.
Ve açıldı gencin kalb gözü.


Bize Efendimiz aleyhisselamı anlatın

Bir gün de;
- Efendim, bize “Peygamber efendimiz”den “sallallahü aleyhi ve sellem” bahseder misiniz, diye rica ettiler.

Buyurdu ki:
- Efendimiz aleyhisselam, hayatında hiç bir mümine sert bakmamış, kimseyi incitmemiştir.

Sordular:
- Kâfirleri de mi efendim?

- Evet. Kendisine eziyet eden, hatta öldürmek isteyenler hakkında bile en fazla; “Bilmiyorlar, bilseler böyle yapmazlar” buyururdu.


Allah kulunu severse…

Bir gün de bazı sevdiklerine;
- Allahü teâlânın bir kimseyi sevdiğinin alameti nedir, biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- İki alameti vardır. Birincisi, o, hiç kimseye yük olmaz, sıkıntı vermez.

Sordular:
- İkincisi nedir efendim?

- İkincisi de, hep hayırlı işlerle meşgul olur.