Åžam’da vefat eden Allah adamlarından Ebu Müslim Havlani hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün sevdikleriyle bir bahçede oturuyordu.

Onlardan birisi;
- Efendim, eski Evliyalarda çok kerametler görülürmüÅŸ. Mesela yerden biraz toprak alsalar, “Altın” olurmuÅŸ ellerinde, deyiverdi.

O böyle deyince, Ebu Müslim hazretleri yerden bir avuç topak aldı ve;
- Böyle mi? diyerek açtı avcunu.

Oradakilerin gözleri faltaşı gibi açıldı o anda.
Zira büyük Velinin avcundaki toprak “Altın” olmuÅŸtu.

Onların ÅŸaÅŸkınlığı sürerken;
- Toprağı altın yapmak marifet deÄŸildir, buyurdu. Asıl marifet, ölü kalbleri diriltmektir. Ä°nsanların kalbinden “Dünya sevgisi”ni çıkarıp, yerine “Allah sevgisi”ni yerleÅŸtirmek, en büyük keramettir.

Dinleyenlerden biri, kalben buna itiraz edip;
“Toprağı altın yapmak daha büyük keramet deÄŸil mi?” diye düÅŸünüyordu ki, mübarek zat, o kimseye döndü ve;

- Bu dünyanın tamamı “Altın” olsa, hepsini de sana verseler, bununla ahiretini kurtarabilir misin? diye sordu.

O kimse;
- Elbette kurtaramam, dedi.

O zaman buyurdu ki:
- Ama kalbinde “Allah sevgisi” varsa, hem dünya hem de ahiret saadetine kavuÅŸursun. Mühim olan da budur iÅŸte.

En büyük engel

Bu zat, bir gün de bazı sevdiklerine;
- Rabbimizin rızasına kavuÅŸmamıza en büyük engel nedir, biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Nefsimize tâbi olmaktır. “Nefs”, en büyük düÅŸmanıdır insanın.

Sordular:
- Nefs neden bize düÅŸmandır efendim?

Buyurdu ki:
- Vazifesi o. Cenâb-ı Hak öyle yaratmış onu. Hem bize düÅŸman, hem de Rabbimize.