Yemen Evliyasından Ahmet bin Ebu Bekir hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir günkü sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, çok alimler tasavvufu tarif etmiÅŸ. Bir de ben tarif edeyim mi? diye sordu cemaatine.

- Seviniriz efendim, dediler.

- Tasavvuf, ehemmi mühimme tercih etmektir, buyurdu.

Ve daha açıkladı:
- Yani hangi iÅŸ daha mühimse, ona öncelik vermektir.

Sordular:
- Yani; “Tasavvuf, vakti en iyi ÅŸekilde deÄŸerlendirmektir” diyebilir miyiz efendim?
- Elbette. Yarın amellerimiz Allahü teâlâya arz edildiÄŸinde Hak teâlâ soracak hepimize.

- Ne soracak efendim?
- “Ey kulum, iÅŸte amellerin. Sen beÄŸeniyorsan ben de beÄŸeneyim. Ama senin bile beÄŸenmediÄŸin bu amelleri ben nasıl kabul ederim?” buyuracak.

Sonra da o ameller, bir “Paçavra” gibi çarpılacak sahibinin suratına.


Mümin, güler yüzlüdür

Bir gün de;
- Efendim, “Mümin daima güler yüzlü ve neÅŸeli olmalı” buyuruluyor. Öyle deÄŸil mi? dediler.

Cevaben;
- Evet doÄŸru, buyurdu.

- Peki bir ÅŸeye üzülmüÅŸsek efendim?
- Olsun. Yine de o üzüntümüzü etrafımıza belli etmemeliyiz. Zira müminin neÅŸesi yüzünde, hüznü kalbindedir.

Toprak kimleri çürütmez?

Bir gün de, akrabasından bazı kimselere;
- Helal lokma ile beslenen bedeni toprak çürütmez, buyurdu.

Birkaç gün sonra vefat etti.
Yirmi yıl geçti aradan.
O kabristandan yol geçmesi sebebiyle kabrin nakli gerekiyordu baÅŸka yere.

Kabir açıldı.
Mübarek cesedinin taptaze durduÄŸunu görenler, hayret ettiler.
Sanki o gün defnedilmiÅŸ gibiydi.
Ä°ÅŸte o zaman yirmi sene önceki sözünü hatırladılar ister istemez.