Åžakik-i Belhi hazretleri “rahmetullahi aleyh”.
Büyük alim ve Veli.
Belh şehrinde yaşıyordu.
Kıtlık oldu bir ara.
Bu, büyük dert oldu insanlara.
Suratlar asık, kimse gülmüyordu.
Bir gün, bir köle gördü ki, neÅŸeli ve gülüyor.
Yaklaştı yanına:
- Selamün aleyküm!
- Aleyküm selam!
- Bakıyorum neşelisin.
- Elhamdülillah.
- Herkes kıtlıktan, açlıkla karşı karşıya olmaktan inler dururken sen neye güvenerek böyle oynayabiliyorsun?
Köle cevap verdi:
- Benim efendimin yedi tane köyü var, her ihtiyacımızı efendimiz bol bol saÄŸlıyor.
Şakik-i Belhi hazretleri, kıtlıktan muzdarip talebelerine buyurdu ki:
- Kendimize gelelim! Bir köle efendisinin yedi köyüne güveniyor, kendini emniyet içinde hissediyor. Biz dünyadaki bütün köylerin, ÅŸehirlerin sahibi ve her canlının rızkına kefil olan Allahü teâlâya bu nasıl tevekkül ki hâlâ rızk endiÅŸesi içindeyiz?
İman et ki kurtulasın
Önceleri, gençlerin reisiydi.
Bir gün mecusilerin tapınağına girdi.
Ä°çerde bir genç, ateÅŸe tapıyordu.
Yaklaşıp sordu:
- Buna niçin tapıyorsun? Allah’a iman et ki, Cehennemde yanmaktan kurtulasın.
Genç kalktı.
Cevap olarak ona bir tokat attı.
Åžakik-i Belhi hazretleri çok üzüldü.
Çıkıp gitti.
Çok aÄŸlayıp, tövbe etti.
Aynı gün çıktı Belh’ten.
İlim tahsiline başladı hemen.
Yıllar sonra, büyük bir alim ve Veli olup, döndü evine.
O tapınağa geldi yine.
Ä°çerde yaÅŸlı biri ateÅŸe tapıyordu.
Yaklaşıp ikâz etti onu:
- O puta tapma!
- Peki!
- Müslüman ol!
- Hayhay!
Ve “kelime-i ÅŸehadet” getirip Müslüman oldu.
Åžakik-i Belhi hazretleri sordu:
- Yıllar önce ÅŸöyle bir genç vardı burada. O yaşıyor mu?
- Evet. O benim, dedi.
- Öyle mi? Hatırladın mı beni?
- Evet hatırladım.
. Peki, o zaman niçin iman etmemiÅŸtin?
- O zaman sözün tesir etmemiÅŸti bana.
- Peki ya ÅŸimdi?
- Sözlerin kalbime iÅŸledi.
|
