NevÅŸehir’de yetiÅŸen Allah adamlarından Hasan Dede "rahmetullahi aleyh", bir gün sevdikleriyle sohbet ederken;

- KardeÅŸlerim, Allah’ın Veli kullarını seviniz, buyurdu. Zira bir hadis-i ÅŸerifte; Evliya kullar için; “Onlar görülünce Allahü teâlâ hatırlanır” buyuruluyor.

Sordular:
- O büyükler vefat etmiÅŸse efendim?
- Olsun. Vefat etmiÅŸ olsalar da, mübarek ruhları dünya ile iliÅŸki içindedir yine, buyurdu.

Ve daha açıkladı:
- Yani o büyüklerin ismi nerede anılırsa, ruhları orada hazır olur. Bereket iner o yere. Onları araya koyarak, onların hürmetine kim dua ederse, kavuÅŸur muradına.

Ve ekledi:
- Çünkü o büyükler Allahü teâlânın sevgili kullarıdır. Cenâb-ı Hak; “Onların hürmetine...” diyerek yapılan duayı geri çevirmez.

Ä°nsan neye benzer?

Bir gün de “Kibir”den sordular bu zata.

Buyurdu ki:
- Åžu aciz insanın kibredecek nesi vardır ki? Aslı, “bir damla su”, sonu “bir avuç toprak”tır. Önce hiç yoktu. Sonra dünyaya gelip, hiç bir ÅŸey yapamayan bebek oldu. Åžimdi de her an hasta olmak ve ölmek korkusundadır. Nihayet ölecek, çürüyüp toprak olacak, kurtlara, böceklere yem olacaktır.

Ve sordu cemaate:
- Ä°nsan, neye benzer biliyor musunuz?

- Neye benzer hocam?
- BoÄŸazlanmayı bekleyen “koyun”a, yahut idam olmayı bekleyen bir “idam mahkumu”na benzer.

Buna kibir yakışır mı?

Åžöyle devam etti:
- Her an için öleceÄŸi ve azaba götürüleceÄŸi zamanı beklemektedir. Ölünce, kabir azabı çekecek, sonra diriltilip kıyamet sıkıntılarını görecektir. Sonra da Cehenneme atılacak, tarifi imkansız azablara yakalanacaktır belki de.

Ve sordu yine:
- Bütün bu musibetlerin başına gelmesi muhtemel olan bir insana, “kibir” mi yakışır, yoksa “tevazu” mu?

- Elbette tevazu yakışır efendim, dediler.

- Evet. Bütün insanları yaratan, sonsuz kuvvet ve kudret sahibi olan Allahü teâlâ da; “Kibredenleri sevmem, tevazu edenleri severim” buyuruyor zaten.