Ä°mam-ı Ebu Yusuf hazretleri “rahmetullahi aleyh”.
En büyük müctehid alimlerdendir.

Hükümdarından sade vatandaşına kadar herkes, bir dini meselede ona koÅŸardı hemen.

Nitekim o devirde zengin bir adamın hiç oÄŸlu olmuyordu.

Bir gün adak yaptı:
- Ya Rabbi, bana bir oÄŸul verirsen, dört karış boynuzlu bir koç kurban edeceÄŸim, dedi.

Bir sene sonra da bir oÄŸlu oldu.
Hemen adağını hatırladı.

Evet, bir oÄŸlu olursa, bir koç kurban edecek, ama koçun boynuzu dört karış uzunlukta olacaktı.

Emretti adamlarına:
- Bana bir koç bulun. Ama boynuzu dört karış olacak!

Adamlar;
- Hayhay! Dediler.

Ve gezdiler her yeri.
Ama dört karış boynuzlu bir koç bulamadılar.

Zengin, bu meseleyi bir çok alime sorduysa da,
bir çıkar yol bulamadı.

Nihayet bir ahbabı akıl verdi ona:
- Sen imam-ı Ebu Yusuf’a git. Bu iÅŸi ancak o çözer.

Adam koÅŸtu Ebu Yusuf hazretlerine.
- Efendim bir müÅŸkilim var. Adağımı yerine getiremiyorum.

- Nasıl adak yapmıştın?
- Bir oÄŸlum olursa, dört karış boynuzlu bir koç kurban edeceÄŸim demiÅŸtim. Ama bu evsafta koç bulamıyorum.

Ebu Yusuf hazretleri biraz düÅŸündü.

Sonra rahatlattı adamı:
- Kolay, hallederiz. Ama bir ÅŸartla.
- Aman efendim, her şeye razıyım.

- Öyleyse bu ÅŸehirde büyükçe bir mektep yaptıracaksın.
- Tamam hocam, söz.

Ä°mam hazretleri;
- Peki, ÅŸimdi bana bir koç getir! buyurdu.

Adam koÅŸtu, irice bir koçu alıp geldi.
- Ä°ÅŸte efendim, getirdim.

Ebu Yusuf hazretleri, sokakta oynayan beÅŸ altı yaÅŸlarındaki bir çocuÄŸu çağırıp, karışlattı koçun boynuzunu ona.

ÇocuÄŸun karışıyla beÅŸ karış gelmiÅŸti.

Döndü o zengine:
- İşte senin adağın. Kes de kurtul adağından!

Adam hayran kalmıştı İmamın zekasına.
Koçu kesip, adağını yerine getirdi.

Bu arada bir mektep kazanmıştı o yerin insanları.