Ömer bin Abdülaziz hazretleri "rahmetullahi aleyh" zamanında halk, sulh ve sükun içinde yaÅŸadı.

Ama her devirde olduÄŸu gibi onun da düÅŸmanları ve çekemeyenleri vardı.
Hatta canına kıymak için hizmetçisini kullandılar.

Åžöyle ki, çektiler onu bir kenara.
- Efendini gizlice zehirleyeceksin! dediler.

Hizmetçi;
- Asla yapamam, dedi.

Bu defa içinde “Bin altın” bulunan keseyi eline tutuÅŸturdular.
O zaman kalbi döndü hizmetçinin.
- Bir bakayım, dedi.

Ve bir yolunu bulup, zehiri içirdi halifeye.
Bir zaman sonra zehir içtiÄŸini fark eden Halife, hizmetçisini çağırıp sordu:
- Benden bir kötülük gördün mü?
- Hayır efendim.

- Bu ihaneti neden yaptın öyleyse?
Hizmetçi büktü boynunu.

Halife garanti verdi kendisine.
- DoÄŸruyu söylersen, sana ceza vermeyeceÄŸim, buyurdu.

Hizmetçi bin piÅŸmandı yaptığına.
Yerlere kapanarak yalvarmaya başladı:

- Beni kandırdılar efendim.
- Nasıl kandırdılar?

- Bin altın vererek.

Ve koşup, o altın kesesini getirdi.
Ve halifeye teslim edip;
- İşte, bununla aldatılar, dedi.

Ömer bin Abdülaziz hazretleri yumuÅŸamıştı.
- Peki affettim seni, buyurdu.

Ve o “Bin altın”ı koydu devlet hazinesine.
PeÅŸinden yataÄŸa düÅŸtü.

Zehirin tesiri günden güne kendini gösteriyordu.

BaÅŸka gömleÄŸi yok ki...

Artık son günlerini yaşıyordu ki, kayınbiraderi geldi ziyaretine.
Halifenin gömleÄŸini kirlenmiÅŸ gördü.

Ve kız kardeÅŸine çıkıştı:
- Halifenin gömleÄŸini görmüyor musun?
- Ne var gömleÄŸinde?

- Kirlenmiş, hemen yıka onu.

Kadıncağız;
- Peki abi, hemen yıkarım, dedi.

Ancak abisi ertesi gün geldiÄŸinde, gömleÄŸin yıkanmamış olduÄŸunu görünce üzülüp sitem etti kız kardeÅŸine:
- Hani dediğimi yapmamışsın.
- Evet abi, yıkayamadım gömleÄŸi.

- Neden ama?
- BaÅŸka gömleÄŸi yok ki, onu giydireyim de üstündekini yıkayayım, dedi.

Evet, koca Halifenin ikinci bir gömleÄŸi yoktu.
Halbuki tebâsının tamamı zengin olup, zekat verecek fakir bulamıyorlardı.