Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh”.
Halifedir.

Öyle adil idi ki, “Ä°kinci Ömer” diye meÅŸhur olmuÅŸtu.
Zaten hazret-i Ömer’in oÄŸlunun torunu oluyordu kendisi.

Åžöyle ki;
Hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh”, âdeti üzere bir gece ÅŸehri dolaşıyordu.
Bir evin önünden geçiyordu ki, içerden bir konuÅŸmalar duydu.
Anne kız münakaÅŸa ediyorlardı.

Durup dinledi:
- Kızım, süte su kat biraz!
- Hayır anne, katmayalım.

- Kat diyorum sana!
- Lütfen anneciÄŸim. Helal kazancımıza haram karıştırmayalım.

- Hiç olmazsa bir ölçek kızım.
- AnneciÄŸim bunun azı da haramdır. Hem halife, “Sütlere su katmayın” demiyor mu?

- Kızım bu gece vakti halife bizi nerden görecek?
- O görmese de, bir gören var anne.

- Kim o kızım?
- Allah. O, her gizliyi görüyor. Ä°çimizden geçenleri de biliyor. Öyle deÄŸil mi?

Kadın bir şey diyemeyip, sessizce mırıldandı:
- Haklısın kızım.

Hazret-i Ömer duymuÅŸtu bütün bu konuÅŸmaları.
Oradan doÄŸruca eve gidip, oÄŸlunu çağırdı:

- Sana bir kız buldum oğlum, ne dersin?
- Siz bilirsiniz babacığım.

Ertesi sabah doÄŸruca o eve gidip çaldı kapıyı.
Kadın, eÅŸikte halifeyi görünce;
“Eyvaah!” dedi içinden, “Geceki konuÅŸmalarımızı duyduysa yandım”.

Korkuyla kekeledi:
- Bu.. buyurun efendim.

Hazret-i Ömer içeri girdi.
- Hanım! Dün gece kızınla olan konuÅŸmalarınızı duydum.
- E.. evet efendim?

- Kızının konuÅŸmaları hoÅŸuma gitti. Allah’ın emriyle kızını oÄŸluma istemeye geldim.

Kadın kulaklarına inanamadı:
- Efendim?
- Kızını oğluma istiyorum hanım.

Kadıncağız sevinçten uçuyordu.
- Hayhay efendim! dedi.

Ve o kız, Halifenin gelini oldu.
Ä°hlası sebebiyle dünyası da mamur oldu, ahireti de.

Ä°ÅŸte Ömer bin Abdülaziz hazretleri, süte su katmayan bu mübarek hanımın torunudur.