Vaktiyle iki arkadaş vardı.
Nerede bir Evliyanın olduğunu duysalar, oraya koşarlardı.
Bir gün de Ä°bni Hafif "rahmetullahi aleyh" isminde bir zatı iÅŸittiler.
Kerametler sahibi bir Veli idi bu zat.
Ä°ki arkadaÅŸ buluÅŸup istiÅŸare ettiler:
- Bu zatı görmeye gidelim mi?
- Ä°yi olur.
- Davran öyleyse.
Ve çıktılar yola.
Uzun mesafeler katedip o beldeye vardılar ve çaldılar kapısını.
Hizmetçisi çıktı:
- Buyurun!
- Ä°bni Hafif hazretlerinin evi mi?
- Evet.
- Kendisini ziyarete gelmiÅŸtik.
- Evde yok, Sultanın yanına gitti:
Gençler;
- “Peki, sonra uÄŸrarız” diyerek ayrıldılar.
Ama şok olmuşlardı.
- Sübhanallah! Bir yanlışlık var bunda.
- Evet, bir Velinin ne işi olur sultanın sarayında?
- BoÅŸuna gelmiÅŸiz.
Bu duygularla şehirde dolaşmaya başladılar.
Bir terzi dükkanının önünden geçiyorlardı ki,
terzi, bu yabancıları görünce;
- Hırsızlar! Makasımı siz çaldınız! diye bastı feryadı.
MeÄŸer biraz önce makası çalınmış adamın.
Garipler;
- Hayır, biz hırsız değiliz! demeye kalmadı ki, iki zabıta memuru yetişti hemen.
Ellerini baÄŸlayıp sultana çıkardılar.
Emretti hükümdar:
- Derhal hapsedin!
Sultan bu emri verirken, İbni Hafif hazretleri de yanındaydı.
Müdahale etti hemen:
- Hükümdarım, yanlış yapıyorsunuz!
- Neden efendim?
- Bunlar hırsız değil ki.
Sultan, Ä°bni Hafif hazretlerini çok seviyor,
sözlerine kıymet veriyordu.
Derhal deÄŸiÅŸtirdi emrini.
- Bırakın, çözün ellerini!
Gençler kurtulmuÅŸtu hapisten.
Ä°bni Hafif hazretleri, gençlerin kollarına girip çıktı saraydan.
Eve doÄŸru giderken sordu:
- Buraya benim için gelmiÅŸtiniz deÄŸil mi?
Hayretle birbirlerine bakıştılar.
- Evet efendim.
- Ben de sizin için gitmiÅŸtim sultana.
- Anlamadık efendim.
- Sultan, bazen böyle yanlış kararlar veriyor iÅŸte. Bunları düzeltmek için yanına gidiyorum ara sıra.
Gençler, hakiki bir Velinin huzurunda olmanın sevincini yaşıyordu.
|
