Mısır’da medfun bulunan Velilerden Zeynelabidin Münavi hazretlerine "rahmetullahi aleyh", bir gün “ahde vefa” hakkında sordular.

Şunu anlattı onlara:

Resulullah efendimiz aleyhisselam, henüz PeygamberliÄŸini tebliÄŸ etmemiÅŸken alışveriÅŸ yapmıştı bir kiÅŸiyle.

Bir miktar borçlanıp, ödeme hususunda anlaÅŸtılar.
Falan gün, falan saatte bir yerde buluÅŸup ödeyecekti borcunu.

O gün ve o saatte Efendimiz aleyhisselam anlaÅŸtıkları yere gitti.
Ama adam yoktu ortalarda.

Ertesi gün yine gitti.
Ama adam yine gelmemiÅŸti.

Üçüncü gün yine gidip aynı yerde bekliyordu ki, o kimse geldi nihayet. Ama çok mahcuptu.

- Özür dilerim, dedi. Ä°ki gün de unuttum.

Ancak Efendimiz aleyhisselamın bu hareketini çok beÄŸenmiÅŸ, kendisini çok sevmiÅŸti. Peygamberlik ilan edilince koÅŸtu hemen.

Ä°lk iman edenlerden oldu.

Kimseyi kırmazdı

Bir gün de bazı gençler bu zata gelerek;
- Hocam, bize Peygamber efendimizden bahseder misiniz, dediklerinde;

- Allah’ın Resulü “sallallahü aleyhi ve sellem” yumuÅŸak huylu idi, buyurdu. Kimseye sert söylemezdi.

Sordular:
- Hiç kimseye mi efendim?

- Evet. Hizmetçisine bile sert söylemez, hatta onların iÅŸlerine yardım ederdi.

Åžöyle devam etti:
- Enes bin Malik hazretleri; “Resulullah efendimize on sene hizmet ettim. Lakin bu on sene içinde Onun bana hizmeti, benim Ona yaptığımdan daha çoktur” demiÅŸtir.

Ve ilave etti:
Efendimiz aleyhisselam her sabah namazını Eshabına kıldırınca nur yüzünü cemaate döndürerek;
- “Hasta bir kardeÅŸimiz varsa, ziyaretine gidelim” buyururdu.

- Hasta kimse yok, denirse;
- “Cenazesi olan varsa, yardımına gidelim” derdi.

- O da yok, denirse;
- “O halde rüya gören varsa, tabir edelim” buyururdu.