Mısır Evliyasından Ä°zzeddin Türkmani hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir günkü sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, düÅŸmana karşı gayet cesaretliydi, buyurdu. Öyle ki, harplerde zor durumda kalındığında, korkmadan hücum ederlerdi düÅŸman üzerine.

Nitekim hazret-i Ali “radıyallahü teâlâ anh” anlatıyor:
“Bedir”de üçyüzsekiz kiÅŸiydik.

Ä°çimizde en cesurumuz Resulullah efendimiz olup, müÅŸriklere en yakın O dururdu.
Biz sıkıştığımızda Ona sığınırdık.

“Uhud”da da öyle olmuÅŸtu.
Bir aralık ortalık karıştı.

Mücahidler iki ateÅŸ arasında kalıp ÅŸaÅŸkınlıktan dağıldılar.
Ben de düÅŸman askerlerinin arasında kaldım.

Etrafımda tek Müslüman yoktu.
Bir yandan çarpışırken, bir yandan da Resulullahı merak ediyordum.

Her tarafa bakıyor, ama göremiyordum kendisini.
Gerilerde olamazdı.

Çünkü O, düÅŸman karşısında bir adım bile gerilemezdi.

Kendi kendime;
“Herhalde bizim günahımızdan, Hak teâlâ Onu semaya kaldırdı” diye düÅŸündüm.

“Öyleyse bir an evvel ÅŸehit olup Ona kavuÅŸmalıyım” dedim.

Kılıcımın kınını kırıp daldım düÅŸman içine.
DüÅŸmanı kıra kıra ilerlerken Resulullahı fark ettim.

Benden daha ilerde tek başına çarpışıyordu düÅŸmanla.
Derhal Ona yetiÅŸip, siper oldum kendisine.

Ortalık karışmıştı

Yine hazret-i Ali anlatıyor:
“Huneyn günü” de bir ara karışmıştı ortalık.

Gaziler şuursuzca dağıldılar.
Bu karışıklık anında Resulullah yalnız kaldı.

Buna raÄŸmen atını mahmuzlayıp hücuma geçtiler.
Hem de binlerce düÅŸmana karşı.

Ve tek başlarına.
Üzerlerine binlerce ok yaÄŸarken atıldılar ileriye.

Hazret-i Abbas ile hazret-i Ebu Bekir, yüz kadar gazi ile bu manzarayı görüp süratle at koÅŸturdular arkasından. Ve yetiÅŸip, etrafında halka oluÅŸturdular.

Biri dizginini tuttu.
DiÄŸeri üzengisini.

Böylece hızını keserek Onu düÅŸman içine yalnız bırakmadılar.