Bursa’da medfun olan Lütfullah Efendi’ye "rahmetullahi aleyh" vefakârlıktan sordular bir gün.

Cevap olarak,
- Alemlerin Efendisi “sallallahü aleyhi ve sellem”, anlatılamayacak kadar vefakârdı, buyurdu.

Ve misal verdi:
- Mesela kendisine bir hediye gelseydi; “Onu, filan kadına götürün. Çünkü o, Hatice’nin arkadaşıdır” buyururdu.

Ve ekledi:
- Nitekim AiÅŸe validemiz, onun hakkında; Hatice’ye gıbta ediyorum, derdi. Çünkü Resulullah ondan çok bahseder, onu çok sevdiÄŸini söylerdi. Ne zaman bir koyun kesilse, onun akrabasına da gönderirdi.

Siz yorulmayın!

Bir gün de, HabeÅŸistan Meliki NecaÅŸi’den elçiler geldi huzuruna.
Onlara çok iltifat edip ikramları bizzat kendisi yapıyordu.

Eshab-ı kiram;
- Ya Resulallah! Siz yorulmayın, biz hizmet ederiz, dediler.

Cevabında;
- “Evet, siz yaparsınız” buyurdu. “Ama onlar vaktiyle Eshabıma çok hizmet ettiler. Onun teÅŸekkürü için severek yapıyorum bu hizmeti”.

Yine bana gel!

Bir gün de savaÅŸ esirleri arasında süt kardeÅŸi Åžeyma’yı görüp, tanıdı hemen.
Çok sevindi.

Mübarek arkasındaki örtüyü yere serip, üzerine onu oturttu.
Hâl ve hatırını sordu.

Ardından;
- “Ya Åžeyma! Ä°stersen yanımda kal, istersen seni köyüne göndereyim. Ama bir ihtiyacın olursa yine bana gel!” buyurdu.

Böylesine ilgi, çok memnun etmiÅŸti Åžeyma’yı.
Ama o, köye dönmeyi istedi.

Kimsesi kalmadı

Süveybe hatunun evine de sık sık yiyecek, giyecek gönderirdi.

Dinleyenler;
- Neden efendim? dediler.

- Çünkü bu hatun, Ebu Leheb’in azadlı kölesiydi. Efendimiz aleyhisselam doÄŸduÄŸunda koÅŸup süt vermiÅŸti kendilerine. Yani ilk “süt annesi”ydi Resulullahın. O hayatta olduÄŸu müddetçe daima hediye bir ÅŸeyler gönderirdi evine.

Vefat edince de;
- “Hayatta kalan kimsesi var mıdır?” diye sordu.

Maksadı, bundan sonra onlara göndermekti.

Ama;
- Hiç kimsesi kalmadı, dediler.