Hindistan Evliyasından Mevlana Hamid-i Bingali hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün;
- Kalb, Allah içindir, buyurdu. Yani Allah sevgisinin yeri kalbdir. Kalbden dünya sevgisi çıktı mı, “Allah sevgisi” kendiliÄŸinden gelir, girer içeri.
Ve sordu onlara:
- Bir ÅŸiÅŸenin içinden su çıkarsa ne olur?
- Yerine hava dolar efendim.
- Peki, kim doldurur bu havayı?
- Hiç kimse. Su çıkınca kendiliÄŸinden dolar.
- Ä°ÅŸte dünya muhabbeti de kalbden çıkınca, “Allah sevgisi” kendiliÄŸinden girer kalbe.
Sordular:
- Dünya muhabbeti kalbden nasıl çıkar efendim?
- “Allah dostları”nı sevmekle. Onları sevmek de hayat hikayelerini okumakla hasıl olur. Onların hayatları, menkıbeleri okununca, sevgileri kalblere siner, yerleÅŸir. Onların sevgisi kalbe girince de “dünya muhabbeti” çıkar gider.
En büyük düÅŸman, nefsimiz
Bir gün de sohbetinde;
- En büyük düÅŸmanımız kimdir, biliyor musunuz? diye sordu sevdiklerine.
Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, kimdir? dediler.
- Biziz, buyurdu.
Şaşırdılar.
- Biz miyiz efendim?
- Evet biz, kendimiz. Yani nefsimiz. Çünkü bize günah iÅŸletip Cehenneme sürükleyen, kendi nefsimizdir.
Ve ekledi:
- Ona hakim olmak, koca bir ülkeye hakim olup yönetmekten daha zordur.
Ölümü bilip de…
Bir gün de “Ölüm”den sordular bu zata.
- Hazret-i Ömer "radıyallahü teâlâ anh", ölüm hakkında ne buyurmuÅŸ biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.
- O büyük zat; “Ölümü bilip de gülene ÅŸaÅŸarım” buyuruyor.
Bir iyilik yapın!
Bir gün de sohbetinde;
- Bir günah iÅŸlediÄŸinizde, hemen bir iyilik yapın, buyurdu.
- Neden efendim? dediler.
- Çünkü o iyilik, iÅŸlenen günahın affına sebep olur.
|
