Åžah Åžüca-i Kirmani hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" çok saliha bir kızı vardı.
Kirman vilâyetinin en güzel kızıydı.

Çok isteyeni vardı ama, babası vermiyordu.
Çünkü o, takva ehli bir damat arıyordu.

“Varsın dünyalığı olmasın, ama takvası olsun” diyordu.
Nihayet camide namaz kılan bir genç gördü.

Delikanlı, tadil-i erkan ile kılıyordu namazı.
Onu, gıbta ile seyretti uzaktan.

Namazı bitince, gidip oturdu yanına.
- Selamün aleyküm evlat!
- Aleyküm selam amca.

- Evli misin evladım?
- Hayır efendim, bekârım.

- Güzel, bak ne diyeceÄŸim. EÄŸer kabul edersen sana bir teklifim olacak.
- Buyurun efendim.

- Hem güzel, hem de edeb ve takva sahibi bir kız olsa, evlenir misin?

Genç hiç böyle bir ÅŸey beklemiyordu:
- Åžey, bilmem ki. Hiç düÅŸünmedim efendim.

- DüÅŸün öyleyse.
- İyi de bana kim kız verir ki?

- Neden oÄŸlum?
- Ne bileyim, hiç dünyalığım yok da.

- Olmasın, mühim deÄŸil.

Delikanlı iyice meraklanmıştı.
Sordu hemen:

- Kim bu kız amca?
- Benim kızım. Hem güzel, hem de takva ehli. Onu sana vermek istiyorum.

Genç ÅŸaşırmıştı.
- Bilmem ki, siz kabul ettikten sonra...
- Tamam evladım. Mübarek olsun, buyurdu.

Tezinden niÅŸan, düÄŸün yapıldı ve evlendiler.
Peki, genç aradığını bulmuÅŸ muydu?

Hem de fazlasıyla.

Åžöyle ki;

DüÄŸünden birkaç gün sonra, eve bir aylık yiyecekle geldi bu genç.

Kız bunu görünce ÅŸaşırıp sordu:
- Nedir bunlar efendi?
- Yiyecek, neden şaşırdın?

- Ne bileyim, bu kadarına lüzum yoktu da.
- NedenmiÅŸ o?

- Bugünkü rızkı veren, yarın da verirdi. Tevekkül denen bir ÅŸey var. Hem sonra, babam bana; "Seni, ahiret ehli biriyle evlendiriyorum" demiÅŸti. MeÄŸer "dünya ehli" biriyle evlendirmiÅŸ.

Genç kızacağına memnun olmuÅŸtu.
Sevinçle mırıldandı:
- Haklısın hanım.

Ä°ÅŸte onlar birbirlerinden böyle üstün idiler.
Evlenip, mesut bir hayat sürdüler.