Ä°stanbul Evliyasından Murad Efendi “rahmetullahi aleyh“, bir sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, Ä°slamiyet’in hükümleri, "Su" gibi, "Åžifalı ilaç" gibi herkese fayda verir, buyurdu.

Ve sordu onlara:
- Faydalı bir ilacı içen, ÅŸifaya kavuÅŸur mu?
- Biiznillah kavuÅŸur efendim.

- Su içen, suya kanar mı?
- Elbette efendim.

- Peki bu kimseler Müslümanmış, kâfirmiÅŸ, fark eder mi?
- Etmez tabii hocam.

- Ä°ÅŸte dinimizin hükümleri de böyledir kardeÅŸlerim. Tatbik eden, fayda görür.

Ve misal verdi:
- Mesela bir kâfir de kumar oynamaz, içki içmez ve dedikodu yapmazsa, bu dünyada rahat eder. Ama ahirette faydasını göremezler.

- Peki ya Müslümanlar hocam?
- Müslümanlar, hem dünyada faydasını görürler, hem de ahirette.

Mümin, mümine aşıktır

Sohbetin devamında;
- Mümin, mümine aşıktır, buyurdu.

Oradakiler;
- Nesine aşıktır efendim? dediler.

- Ä°manına aşıktır. Yakub aleyhisselam, oÄŸlu Yusuf aleyhisselama aşıktı mesela. Ama o, oÄŸlunun Cennet güzelliÄŸine aşıktı. Kimsenin göremediÄŸi bu güzelliÄŸi o görmüÅŸ ve onun firakından, aÄŸlaya aÄŸlaya gözleri kör olmuÅŸtu.

Güzel olan, "Ä°man"dır

Son olarak;
- Müminin mümini sevmesi, kara kaşı, kara gözü için deÄŸildir, buyurdu. Onun "Ä°man"ı içindir. Bu, kalbin ve ruhun sevgisidir.

Ve ekledi:
- Bir de "göze kaÅŸa" olan sevgi vardır ki, bununla ilgisi yoktur.

- O, neyin sevgisidir efendim?
- Onu seven, nefstir. Sevilen de, sevdiÄŸinin nefsani tarafıdır. Yani onu ÅŸehvani hislerle sever. Ama bu sevgi, onu elde edinceye kadardır. Ele geçirdi mi, biter.

Åžöyle baÄŸladı:
- Büyüklerimiz, bu gibi sevgileri; "Åžeker kaplanmış zehir"e benzetiyorlar.