Mescid-i Nebi inÅŸa edilince, hutbe okumak için minber yoktu önceleri.
Bir "Hurma kütüÄŸü" vardı mescid içinde.

Hatta adı bile vardı bu kütüÄŸün:
"Hannane".

Peygamber efendimiz aleyhisselam, Cuma hutbesini buna dayanarak okuyorlardı.
Bir nice zaman bu kütüÄŸe dayanıp da hutbe okudu Efendimiz.
Sonra bir minber yapıldı ki, üç basamaklıydı.

Ve ilk Cuma günü geldi.
Efendimiz aleyhisselam hutbe okumak için bu minbere çıktılar.

Fakat o da ne?
Tam hutbeyi okuyacaklardı ki, garip bir hadise oldu o anda.

O kuru kütükten bir garip sesler geliyordu.
Cümle eshab dikkat kesilip kulak kabarttılar.

Ses, hurma kütüÄŸünden geliyordu.
Ve aÄŸlama, inleme sesleriydi bunlar.

Hurma kütüÄŸü aÄŸlayıp inliyordu.
Aynen bir hamile devenin inlemesi gibi.

Efendimiz aleyhisselam bir miktar beklediler.
Ama kütük aÄŸlamaya devam ediyordu.

AÄŸlama sesleri kesilmeyince minberden inip, o "Hurma kütüÄŸü"nün yanına vardılar.
Ve şefkatle okşadılar onu.
Anında kesildi ağlaması.

Eshab-ı kiram, kütüÄŸün aÄŸlamasına da ÅŸahit olmuÅŸlardı.
Okşanınca susmasına da.

Peki niçin aÄŸlamıştı bu kütük?
Efendimiz aleyhisselamın ayrılığından tabii.

Zira Efendimiz, hutbeyi ona dayanarak okuyordu önceleri.
Ama ÅŸimdi minbere çıkmışlardı.
Onun yakınlığını kaybettiğinden inliyordu elbette.

Peygamber efendimiz aleyhisselam eshaba dönüp;

- “Ey eshabım, inip de onu okÅŸamasaydım, kıyamete kadar böyle aÄŸlayacaktı” buyurdular.

Sonra seslendiler o kütüÄŸe:
- “Seni, istersen bahçeye dikeyim. Dal budak sal yeniden. Ä°stersen Cennete dikeyim. Allah dostları yesin meyvelerinden”.

Kuru kütükten cevap geldi:
- Ya Resulallah! Cennete dikin beni!

Efendimiz aleyhisselam buyurdular ki:
- “Ahireti dünyaya tercih etti”.

Cümle eshab duydular bu sesi.
Hem de açık olarak.

Bu, bir mucize idi.
Elbette ki Allahü teâlâ her ÅŸeye kadirdir.

Dilerse taÅŸa da lisan verir, bir kuru kütüÄŸe de.
Eshab çok duygulandılar o gün.
GözyaÅŸlarıyla uzun süre aÄŸladılar.