Zindan Baba "rahmetullahi aleyh", Lüleburgaz’da yetiÅŸen Velilerden. 1500lü yıllarda yaÅŸadı bu topraklarda.

Allah sevgisiyle doluydu kalbi.
Derdi olan ona gider, onda bulurdu dermanını.

Bir talebesi bir gün;
- Hocam, en büyük nimet nedir? Diye sordu.

Cevabında;
- Doğru bir imandır, buyurdu.
- Ondan büyük nimet yok mu efendim?

- Hayır. Her nimet bunun içindedir zaten. Allah, bir kuluna iman verdiyse, ona her ÅŸeyi vermiÅŸ demektir. Vermediyse, hiçbir ÅŸey vermemiÅŸ demektir.
- Anladım hocam.

ÇocuÄŸumuz konuÅŸamıyor

Bu zat, bir gün evinin önünde oturuyordu ki, bir kiÅŸi, hanımıyla geldi bu zatın yanına.
- Selamün aleyküm baba.
- Aleyküm selam evlat.

Yanlarında on yaÅŸlarında güzel bir çocuk vardı.
- Hocam duanızı almaya geldik.

- Hayırdır inşallah.
- Bu çocuÄŸumuz dilsiz de.

- Dilsiz mi?
- Evet hocam, konuşamıyor.

Mübarek zat ÅŸefkatle baktı çocuÄŸa:
- MaÅŸallah! Çok da sevimli bir çocuk.
- Evet ama konuşamıyor efendim.

- Hiç mi konuÅŸmuyor?
- Maalesef efendim. Bugüne kadar bir kelime bile etmedi.

Büyük veli döndü çocuÄŸa.
Elini şefkatle başına koyup sordu:

- Senin adın ne bakayım?
- Ahmet.

- Kaç yaşındasın?
- On yaşındayım.

Anne baba, hayretle birbirlerine bakıştılar.
Åžoka girmiÅŸlerdi sevinçten.

Evet, çocuk konuÅŸuyordu.
Mübarek zat onlara dönüp;

- Niçin çocuÄŸa iftira ediyorsunuz? Bakın, ne güzel konuÅŸuyor iÅŸte.

Evet, çocuÄŸun dili çözülmüÅŸtü.
Anne baba, sevinç gözyaÅŸlarıyla döndüler evlerine.

Allah’a ÅŸükrederek.