Ä°brahim Havvas hazretleri "rahmetullahi aleyh", Cüneyd-i BaÄŸdadi hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" talebesidir. Bir gün, hocasıyla birlikte Hac yoluna çıkarlar.

Çıkmadan, üstadı seslenir ona:
- Ä°brahim!

- Buyurun efendim.
- Biz ÅŸimdi yola çıkıyoruz. Yol boyunca, birimizin emir olması lazım. Sünnettir. Hangimiz emir olalım?

Ä°brahim Havvas;
- Siz olun efendim, dedi.

- Ama itiraz istemem.
- EstaÄŸfirullah hocam, ne haddime.

- Emir ben isem, sen bana uyacaksın. Ben ne dersem o olur, tamam mı?
- Tamam efendim.

Ve yola çıkarlar.
Bir müddet sonra yorulur, bir kuyu başında mola verirler.

Üstadı, Ä°brahim Havvas’a döner:
- Sen ÅŸu gölgede otur bakayım, der.

Kendisi kalkar, çalı çırpı toplar, ateÅŸi yakar, kuyudan su çeker.

Ä°brahim Havvas çok üzülür:
- Efendim, ben de yardım etseydim, der.
- Hayır, sen otur, buyurur hocası.

- Ama efendim!...
- Ne konuÅŸmuÅŸtuk?

Mecburen susar.
Ama içi içine sığmaz.

Çünkü bütün hizmetleri hocası yapmaktadır.
Yemeklerini yer, yola devam ederler.

Sonra bir yaÄŸmur baÅŸlar.
Hocası, paltosunu çıkarıp onun üzerine tutar.

Ä°brahim Havvas yine dayanamaz.
- Efendim siz ıslanıyorsunuz, der.
- Olsun, ben böyle istiyorum.

Yine susar.
Çünkü söz vermiÅŸtir.

Hem üstada ne denir?
Ama içinden; "KeÅŸke emir ben olsaydım" diye geçirir.

Haccı eda edip geri dönerler.
Hazret-i Cüneyd, bütün bunları izah için;

- Bak Ä°brahim, emir olmak böyledir iÅŸte. Ä°lerde sen de emir olursan, benim gibi yap! Her meÅŸakkate sen göÄŸüs ger. Her sıkıntıya sen katlan! Buyurur.

Ve ekler:
- Unutma, idareci, hizmet gören deÄŸil, hizmet edendir. O, herkesten çok çalışır. Kızmaz, sinirlenmez. Maiyyetine yumuÅŸak davranır.

Sonra, şefkatle bakıp sorar:
- Anladın mı evladım?
- Anladım efendim.