Horasan’da, ÇeÅŸt ÅŸehrinde yaÅŸayıp orada vefat eden Ebu Ahmed Ebdal ÇeÅŸti hazretleri "rahmetullahi aleyh" devrinde bir kiÅŸi ava çıkmıştı bir gün.
Bir kaç keklik avlayıp dönerken kendi kendine; "Ben bu keklikleri avladım ama yemek caiz mi acaba?” diye düÅŸündü.
O anda rastladı bu Allah adamına.
Durdu ve selam verdi.
Tam bunu soracaktı ki, lüzum kalmadı.
Büyük Veli o kiÅŸiye dönüp;
- Caizdir, buyurdu.
Adam afalladı birden.
- Ne caizdir efendim?
- Avladığın keklikler. Onları yiyebilirsin.
Çok duygulanmıştı.
Ertesi gün evine gidip talebesi olmakla ÅŸereflendi
Evliyayı çok sevin!
Bir gün de;
- Hocam, Evliyaya karşı nasıl davranmak gerekir? diye sordular bu zata.
Cevabında;
- Evliya zatların büyüklüÄŸünü bilmeli, onları çok sevip saygıda kusur etmemelidir, buyurdu.
Sordular yine:
- Onlar neden kıymetlidir efendim?
Buyurdu ki:
- Çünkü onlar Allahü teâlâyı, Allah da onları çok sever. Onlar için, kıyamet gününde korku ve hüzün yoktur.
Allah kimi severse…
Bir gün de;
- Allahü teâlânın bir kulu sevdiÄŸi nasıl anlaşılır? diye sordular.
Cevaben;
- Allahü teâlâ, sevdiÄŸi kuluna üç ÅŸey verir, buyurdu. Birincisi, onu dinde fakih yapar. Ä°kincisi, kalbinden dünya muhabbetini çıkarır.
- Ya üçüncüsü efendim? Dediler.
- Üçüncüsü de, o kimse kendi kusurlarını görmeye baÅŸlar. Öyle olur ki, kendi kusurlarını görmekten baÅŸkalarının kusurlarını göremez olur.
Birbirinizi çok sevin!
Bir gün de, talebelerine;
- Birbirinizi çok sevin, buyurdu.
- Seviyoruz efendim, dediler.
- Daha çok sevin, buyurdu. Mesela bir arkadaşınızın ismini duvarda yazılı görseniz, önünüzü ilikleyip öyle geçin oradan.
|
