Adem aleyhisselamın topraktan yapılan bedenine ruh verilince, ilkin "DimaÄŸ"a tesir edip, önce o hayat buldu.
Sonra yayıldı el, kol ve bacağına.

Her nereye gittiyse, kavuÅŸtu o yer cana.
"Göz"üne ulaşınca baÅŸladı görmeye.

Önce ArÅŸ-ı alâya baktı.
"La ilahe illallah, Muhammed Resulullah" yazısını görünce,
merak etti.

Ve sordu ki:
- Ya ilahi! Muhammed kim ola ki, Onun ismini kendi isminle yan yana yazmışsın?

Buyurdu ki:
- Evladından biridir. Ondan daha mükerrem bir kimse yaratmadım.

Henüz ayaklarına gelmemiÅŸti ki ruhu, doÄŸrulup ayaÄŸa kalkmak istedi.
Bu yüzden Hak teâlâ buyurdu ki Kur’anda:
- Ä°nsan, çok aceleci halk oldu zamanında.

Ve ruhunu bedenine vermemiÅŸti ki, meleklere;
- Ey melekler, Ademe karşı secde ediniz! diye emreyledi.

Bu emir üzerine cümle melekler secdeye kapandı.
Habibullahın "Nur"u, alnında parlıyordu.
O yüzden meleklere, bu secde emrolundu.

Tek bir kiÅŸi secde etmemiÅŸti.
"Ä°blis".

Bu yüzden tardoldu ebedi.
Melekler, beÅŸyüz senelik secdeden baÅŸlarını kaldırınca,
onun secde etmediÄŸini gördüler.
Emre uyduklarından, hamd ettiler.

Ve ÅŸükür için bir daha secdeye kapandılar.
Namazdaki iki secde buradan geliyor.

Ä°blis, kibrinden secde etmemiÅŸti.

Hak teâlâ sordu:
- Ey melun, sen niçin secde etmedin?

Cevabında;
- Ben ondan hayırlıyım, dedi.
Beni "Nar"dan yarattın, onu ise "Çamur"dan.

Kibrinden secde etmedi diye, duçar oldu gadab-ı ilahiye.
Allah’ın bir emrine karşı asi oldu.

Bu yüzden lanetlenip kovuldu.
Ve Hak teâlâya arzetti:
- Kıyamet gününe kadar bana mühlet ver, dedi.

Hak teâlâ mühlet verdi ona.

O zaman dedi ki:
- Öyle ise, kullarının yoluna gidip oturacağım. Haramları onlara güzel gösterip yollarından saptıracağım.

Ve ilave etti:
- Halis kulların hariç, elimizden kurtulan bir kimse bulunmaz hiç.