Nabi efendi "rahmetullahi aleyh", Osmanlı devletinde yetişen bir şair.
Ä°smi Yusüf ise de, Nabi diye meÅŸhurdur.

Hacca gitti bir sene.
Kafilede, devlet ricalinden de insanlar vardı.

Vekiller, subaylar, paÅŸalar…
Nabi efendinin Resulullah efendimiz aleyhisselama olan sevgisi fevkalade çoktu.

Ona olan bu aşk ile Hicaz yollarında uyumadı az bile.
Medine, uzaktan göründü nihayet.

İşte o zaman zirveye ulaştı bu muhabbet.
Öyle ki, kalbi bu aÅŸkla yanıyordu.

O, böyle yanadursun bu muhabbetle,
Bir de ne görsün.
Biri yatmış uyuyor.
Ayakları kıblede.

Üzüldü, kederlendi.
Ä°ncindi nazik kalbi.

Ve gayr-i ihtiyari bir ÅŸiir döküldü dudaklarından.
Yüksek sesle okuyordu.

Muhatap, o uyuyan adamdı.
Maksat hasıl oldu ve adam uyandı.
Åžiirin bir dörtlüÄŸü ÅŸöyle:

Sakın terk-i edebten,
Kûy-ü mahbûb-u Hüdâ’dır bu.

Nazargâh-ı ilâhîdir.
Makâm-ı Mustafâ’dır bu.

Gafil adam, hızla doğruldu.
Ve Nabi efendiden sordu:
- Ne zaman yazdın bunu? Başkası da duydu mu?

- Ä°lk defa söylüyorum. Sizi böyle görünce içimden geldi.
- Aman n’olur, duymasın baÅŸka biri.

Ve vardılar Medine’ye.
Fakat o da ne?

Mescid-i Nebide bütün müezzinler, "bu ÅŸiir"i okuyorlardı.
Hem bütün minarelerden.
Åžaşırıp sordular müezzinin birinden.

- Bu ÅŸiiri nerden öÄŸrendiniz?
- Efendimiz aleyhisselamdan.

- Nasıl?
- Rüyada.

MeÄŸer Resulullah efendimiz bütün müezzinlerin rüyasına girip bu ÅŸiiri okumuÅŸlar ve
"Ümmetimden Åžair Nabi geliyor. Onu, ezandan önce bu ÅŸiirini okuyarak karşılayın" buyurmuÅŸlar.