Hindistan’ın büyük Velilerinden Selim Fetihpuri hazretleri ”rahmetullahi aleyh“, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Sahabeden biri, bir gün Peygamber efendimiz aleyhisselamın huzuruna gelip edeple arzetti:
- Ya Resulallah! Seni, malımdan ve canımdan çok seviyorum. Nurlu yüzünü görmek bu dünyada mümkün. Ama ahirette nasıl olacak? Çünkü sen orada Peygamberlerle birlikte olursun. Bizse aÅŸağı derecelerde. Seni böyle kolay göremeyiz. Ä°ÅŸte ben bunu düÅŸünerek çok üzülüyorum.

Ve mahzun halde ayrıldı huzurdan.
O gidince, bir âyet-i kerime nazil oldu:

“Ey Habibim! Allah Resulüne tâbi olan kimseler, Cennette Peygamberler, sıddıklar ve ÅŸehidlerle beraber olacaktır”.

Fahr-i alem Efendimiz, derhal o sahabiyi çağırtıp kendisine okudular bu âyet-i kerimeyi.

Yüzü güldü mübarek sahabinin.
Ve sürurla ayrıldı bu defa.

KiÅŸi, sevdiÄŸiyle beraberdir

Yine bir gün Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, bir grup eshabıyle oturmuÅŸ sohbet ederken, eshabdan bir tanesi gözünü hiç ayırmıyordu Efendimizden.

Hayran hayran Ona bakıyordu hep.
Resulullah efendimiz bu hali fark edip sordular:

- Niçin hep bana bakıyorsun?

- Ya Resulallah! Anam babam yoluna feda olsun. Seni görmek, en büyük zevktir bizler için. Bugün bol bol göreyim ki, ahirette nasılsa göremeyeceÄŸim. Çünkü sen Cennette Peygamberlerle olursun. Sana ulaÅŸamayız orada.

Efendimiz aleyhisselam sevindirdi onu:
- KiÅŸi, sevdiÄŸi ile beraberdir.

Ve ilave ettiler:
- Bu dünyada birbirini sevenler, Cennette de beraber olurlar.

Çok susadım

Bir gün de ÅŸunu anlattı cemaate:

Ebu Talip ile Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, birlikte bir sefere çıktılar bir gün.

Sıcak çölde hararet bastı ikisini de.

Ebu Talip;
- Çok susadım, dedi.

Efendimiz aleyhisselam deveden indi.
Ökçesiyle topraÄŸa vurunca bir su fışkırdı oracıkta.
Hem de berrak, tatlı ve serin.

Çöl ortasında “ab-ı hayat”.
Ä°çip kandı ikisi de.