Türkistan taraflarından Anadolu’ya gelen mücahit Türk derviÅŸ ve erenlerinden Sarı Saltuk “rahmetullahi aleyh“, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Nübüvvetin ilk yıllarında Peygamber efendimiz bir yerde otururken huzuruna bir köylü gelip arzetti:
- Ya Muhammed! Peygamber olduÄŸunu söylüyorsun. Ä°yi de, buna delilin var mı? Bir mucize gösterirsen ben de inanırım.

Efendimiz aleyhisselam ona bir aÄŸacı gösterdiler:
- Åžu aÄŸaca git. Seni Peygamber çağırıyor de!

Köylü, “Böyle ÅŸey olur mu?” demedi.

Gidip seslendi aÄŸaca:
- Ey aÄŸaç! Seni Peygamber çağırıyor!

Koca aÄŸaç bir saÄŸa, bir sola eÄŸildi.
Ve toprağı yararak çıktı yerinden.

Köklerini sürüyerek geldi
Resulullah efendimizin huzuruna

Ve Kelime-i ÅŸehadet”i söyledi açıkça.
Köylü hayretten dona kalmıştı.

- Peki ÅŸimdi emretsen geri gider mi?

Peygamber efendimiz seslendiler:
- Haydi, yerine git!

AÄŸaç yine kökleri üzerinde gidip gömüldü yerine.

Bu, bir mucizeydi tabii.

Mucizeyi yaratan Allahü teâlâdır ki,
Onun gücünün yetmediÄŸi bir ÅŸey yoktur.

AÄŸaçtan sonra sıra köylüdeydi.
O da söyledi kelime-i ÅŸehadeti.

Efendimiz aleyhisselama karşı tarifsiz bir muhabbet sardı içini.
Hürmetle ellerine sarıldı.
- Ya Resulallah! Ä°zin ver, sana secde edeyim.

- Hayır, secde etme! buyurdular.

Ve ilave ettiler:
- Secde, yalnız Allah’a yapılır. Kulun kula secde etmesi caiz olsaydı, hanımların kocalarına secde etmelerini emrederdim.

Allah’ın izniyle açılın!

Bir gün de bazı sevdikleri;
- Efendim, bize Peygamber efendimiz aleyhisselamın bir mucizesini anlatır mısınız, diye rica ettiler.

Åžöyle anlattı:
Ä°ki gözü görmeyen bir ihtiyarı Resulullah efendimizin huzuruna getirdiler bir gün. Mübarek ellerini ihtiyarın gözlerine sürerek;
- Allah’ın izniyle açılın! buyurdu.

O anda açıldı gözleri.
Hem öyle gördü ki, ipliÄŸi iÄŸneye geçiremeyen kadınlar onun yardımına baÅŸvururlardı.