Kabr-i ÅŸerifi Bilecik’te bulunan Hak dostlarından Åžeyh Muhlis Dede ”rahmetullahi aleyh“, bir günkü sohbetinde;
- Allahü teâlâ ile insan arasında olan en büyük perde nedir, biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, nedir? dediler.

- Kendi nefsini düÅŸünmesi ve kendi gibi aciz olan bir kula güvenmesidir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ä°nsanların deÄŸil, Allahü teâlânın sevgisine kavuÅŸmayı düÅŸünmelidir.

Åžöyle devam etti:
- Aileye ve çocuklarına karşı tatlı dilli ve güler yüzlü olmalı, onların haklarını yerine getirecek kadar aralarında bulunmalıdır. Onlara baÄŸlanmak, Allahü teâlâdan yüz çevirecek kadar olmamalıdır.

Ä°ki ÅŸeyi unutun!

Bir gün sevdiklerine buyurdu ki:
- KardeÅŸlerim, iki ÅŸeyi unutun. Ä°ki ÅŸeyi ise hiç unutmayın!

Sordular:
- Onlar nedir hocam?

Buyurdu ki:
- Unutacağınız iki ÅŸey, yaptığınız iyiliklerle, baÅŸkasının size yaptığı kötülüklerdir.

- Ya unutmayacaklarımız?
- Onlardan biri Ölüm, diÄŸeri Allahü teâlâdır.

Kalbin gıdası nedir?

Biri sordu bu zata:
- Kalbin gıdası nedir hocam?
- Ä°limdir. Ama her bilgi bir vebaldir insana.

Soran kişi şaşırdı.
- Her bilgi vebal midir?
- Evet. Ama bu vebalden kurtulmak mümkün. BildiÄŸiyle amel eden, kurtulur vebalden. Ama o da yetmez.

- Yetmez mi hocam, neden?
- Çünkü amel de ihlasla yapılması lazım.

- İhlasla yapılmazsa?
- Hiçbir faydası olmaz. “Eski paçavra” gibi sahibinin suratına çarpılır.