Seyyid Fehim Arvasi hazretleri ”kuddise sirruh“ zamanında, "Necati Bey" diye biri vardı.

Van’da adliye müfettiÅŸiydi.

Bu kimse, vazifeyle "Müks"e gitti bir sene.
Hem de bayram arefesinde.

Kendisi anlatıyor:
Müks’e varıp, bayram namazı için camiye gittik.
Kaymakam ve ilçenin bazı mühim zatları da vardı.

Baktım, namazdan sonra çıkardılar atları.

- Hayrola, dedim. Yolculuk mu var?
- Evet Necati bey.

- Hayırdır, nereye?
- Bizim bir âdetimiz vardır. Her bayram namazından sonra Arvas’a gider, Seyyid Fehim hazretlerini ziyaret edip, duasını alırız.

- Çok iyi. Ben de gelip göreyim o Veliyi.
- Olur. Sen de gel.

Atlara binip yola düÅŸtük.
Ama içim bir hoÅŸtu benim.
Zira "Din" ile pek ilgim de yoktu, bilgim de.

Ayrıca da, "Ä°çki"ye mübtelaydım.
Ve bu halde bir "Evliya kiÅŸi"yi ziyarete gidiyorduk.

Velhasıl "Arvas" sınırından içeri girince sanki baÅŸka bir aleme girmiÅŸtik.
Bir "Cennet" kokusu sardı bizi.

Heybeme "Ä°ki ÅŸiÅŸe" de içki koymuÅŸtum ihtiyaten.
Zira içmeden edemezdim.
Ä°yi de bu ÅŸiÅŸelerle gidemezdik o huzura.

Sakladım onları Arvas kabristanına.
Kimseye sezdirmeden yapmıştım bu işi.

Mevtalara Fatihalar okuyup gittik o Veli zata.
Kendisini görür görmez;
“Bunda melek sıfatı var” dedim içimden.

Önce gördüÄŸüm insanlardan deÄŸildi.
SevmiÅŸtim bin aÅŸkla.

Ellerine sarılıp öptüm bin iÅŸtiyakla.
Ve arzettim ki:
- Efendim! Ben de girmek isterim bu yola.

Tebessüm etti.
- Şişe ile tasavvuf birlikte olur mu? Git kır kabristanda sakladığın o iki şişeyi. Sonra iste bu şeyi.

- Peki! deyip, birini kırıp attım.
Öbürünü bıraktım.

Huzuruna gelince buyurdu ki:
- Ey müfettiÅŸ! Öbür ÅŸiÅŸeyi de kır gel ki, bitsin bu iÅŸ.
- Peki! dedim yine.

Gidip kırdım diğerini de.
Gelip tövbe ettim o büyüÄŸün önünde.