Siirt Evliyasından Åžeyh Türki hazretlerine ”rahmetullahi aleyh“, bir gün bir sevdiÄŸi gelerek;
- Efendim, son nefesimin nasıl olacağını çok merak ediyor, bunun için üzülüyorum, dedi.

Cevabında;
- Bu üzüntüden hiç kimse kurtulamamıştır, buyurdu. “Allah adamları”, din büyükleri, “Son nefes korkusu”yla ömür boyu aÄŸlamışlardır.

- Hocam bir de, ibadetlerimin kabul olacağını hiç ümit etmiyor, bunun için de ibadet yapmakta bazen gevÅŸek davranıyorum.

- Olmaz, buyurdu. Biz kuluz. Bize ibadet yapmamız emrolundu. Bu, bizim birinci vazifemizdir. Kabul olacağını bilsek de, bilmesek de, ibadet yapmalı ve peÅŸinden istiÄŸfar edip kabul olması için yalvarmalıyız.

- İbadet yapınca mı istiğfar edeceğiz hocam?

- Elbette. Büyüklerimiz; “Günahınıza bir tövbe ederseniz, ibadetlerinize bin tövbe ediniz!” buyurmuÅŸlardır. Böyle yaparsak, ibadetimizin kabul olma ihtimali artar.

Duanın kabul olduğu an

Genç bir talebesi sordu:
- Hocam, duanın kabul olacağı başka anlar da var mıdır?

- Elbette. Kâbe-i ÅŸerif ilk görülünce ve mümin, mümini görünce yapılan dualar da kabul olur. Onun için müminle karşılaşınca selam verilir.

- Neden selam veriliyor hocam?
- Çünkü "Selamün aleyküm" en büyük duadır evladım. Manası; "Allahü teâlâ sana dünyada ve ahirette selamet, iyilik versin" demektir.

Mimli konuşmayın!

Bir gün, talebesiyle sohbet ederken;
- Mimli konuÅŸmak nefsanidir, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani hiçbir hususta "Ben yaptı(m), ben etti(m)" demeyin. Hatta dine hizmet etseniz bile. Çünkü cenâb-ı Hak, kendi dinini kendisi yayıyor. Sizi de bu ÅŸerefli hizmete vesile kılmış. Bu hizmetle ÅŸerefleniyorsunuz. Bunun için çok sevinip ÅŸükredin ki, elinizden çıkmasın. Zira bu, herkese nasip olmayan bir nimettir.