Yıl 1966
Bendeniz (Abdüllatif Uyan), Kadıköy müftülüÄŸünde, “müftülük katibi” olarak çalışıyorum.
Müftümüz Seyyid Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh“.
Derin alim.
Kalb gözü açık bir evliya.
Ä°kimiz de Fatih’te oturuyorduk.
Sabahları müftülüÄŸe ayrı ayrı giderdik.
Ama akÅŸamları, birlikte dönerdik Fatih’e.
Vapurda hiç boÅŸ durmaz, umumiyetle "Caliyet-ül ekdar" isimli salevat-ı ÅŸerife kitabını okurdu.
Sonra da bana bazı beyitler söyler ve yazdırırdı.
- Bunları ezberle! Gün gelir lazım olur. Bilhassa misafir ağırlamakta, dost sohbetlerinde iÅŸe yarar, buyururdu.
Bir defter doldurdum bu beyitlerle.
Bir gün de ÅŸu beyiti yazdırdı:
Meclis-i erbab-ı dil,
bir lahza sensiz kalmasın.
Hürmetin inkâr eden,
dünyada hürmet bulmasın.
Defterimi çıkarıp yazdım hemen.
Ama merak etmiÅŸtim.
Kendi kendime;
“Bu beyit, herhalde büyük bir zat için söylenmiÅŸ olmalı” diye düÅŸündüm.
Ve sordum hemen:
- Efendim, bu beyit hangi mübarek zat için söylenmiÅŸ acaba?
Mübarek zat güldü ve
- Çay için söylenmiÅŸ, buyurdu.
La havle… oku
Bir gün de, müftülükte bir hadise olmuÅŸtu.
ÜzülmüÅŸtüm.
AkÅŸam oldu.
Birlikte vapura bindik.
Ekseri vapurun altına iner, orada otururduk.
O öyle isterdi.
O günkü hadiseden dolayı moralim bozuktu.
Üzüntüm devam ediyordu.
Beni öyle görünce;
- Abdüllatif! Sen ÅŸimdi on defa "La havle vela kuvvete illa billahil aliyyil azim" de, ferahlarsın, buyurdu.
Okudum.
Onun emriyle okuduÄŸum için midir bilmiyorum, moralim düzeldi.
Ferahladım.
|
