Bendeniz (Abdüllatif Uyan) Seyyid Ahmet Mekki Efendi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh“ yanında “müftülük katibi” olarak iki sene kadar çalışmakla ÅŸereflendim.
Beni çok severdi.

O zaman 20 yaÅŸlarında, cahil bir gençtim.
Üniversitede okuyordum.

Onu çok seviyordum.
Ama kıymetini bilemedim.

Hiç ölmeyecek sanıyordum o zamanlar.
Ama aniden vefat etti.

Onun vefatı, beni çok derinden yaraladı.
Kendi babam vefat ettiÄŸinde, o kadar üzülmemiÅŸtim.
Bütün neÅŸem kaçtı.

Üç dört ay kadar yüzüm hiç gülmedi.
Sanki yetim ve öksüz kalmıştım.
Üç ay kadar, istisnasız her gün mezarını ziyaret edip, sonra müftülüÄŸe gidiyordum.

O günlerde rüyada çok görürdüm kendisini.
Bir defasında, o bir yoldan gidiyordu.
Ben de peÅŸinden, ama yerde yuvarlanarak
Ona yetiÅŸmeye çalışıyordum.

Dönüp gördü halimi.
Yanıma geldi.

Eğilip tuttu elimden ve kaldırdı ayağa.
Birlikte yürümeye baÅŸladık.

Uyandım.
Ve hemen
"Ä°nÅŸallah ahirette elimden tutacak" diye tabir ettim kendi kendime.

EdeceÄŸim, edeceÄŸim!

Yine bir gece rüyada gördüm kendisini.
Bir caminin şadırvanında abdest alıyordu.

Yaklaşıp;
- Efendim ahirette bana ÅŸefaat edecek misiniz? diye sordum.

Başını kaldırdı ve;
- EdeceÄŸim, edeceÄŸim, buyurdu.

Sevinçle uyandım.
O mübarek zata hizmet etmekle ve duasını almakla ÅŸereflenmiÅŸtim elhamdülillah.

O günlerde ilim sahibi bir zatın evine gitmiÅŸtim.
Beni görünce;
- Abdüllatif kardeÅŸim, senin Mekki Efendiye yaptığın hizmet, sana dünyada da yeter, ahirette de yeter, demiÅŸti.

Çok sevinmiÅŸtim.
Bunu, ÅŸükran-ı nimet olarak arz ediyorum.