Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh“, büyük alim ve Veli idi.
Kadıköy müftüsü iken bendeniz (Abdüllatif Uyan) müftülük katibi olarak çalışıyordum yanında.
O zaman yirmi yaşlarındaydım.
Ve üniversitede okuyordum.
Bir gün müftülüÄŸe bir zat geldi.
50’li yaÅŸlarda, gayet vakur ve heybetli bir kiÅŸiydi.
Seyyidlere benzettim.
Sonradan öÄŸrendim ki gerçekten seyyidmiÅŸ.
Hatta Abdülhakim Efendi hazretlerinin yeÄŸeni, senatör “Faruk Işık” beymiÅŸ.
Ahmet Mekki Efendi’ye çok saygılı davranması dikkatimi çekti.
Bir miktar sohbet ettiler.
Sonra asıl geliş sebebini arzetti:
- Efendim, dini konularda bir kitap hazırladım. Åžu anda baskıya hazır vaziyette. Matbaaya vermeden önce zat-ı alinizin tasvibini ve duanızı almak istemiÅŸtim.
Ben, işimi bırakıp dikkat kesildim.
Ne cevap verecekti acaba?
Buyurdu ki:
- Lüzum yok, bastırma onu!
Ve ekledi:
- “Tam Ä°lmihal Seadet-i Ebediyye” kitabı varken baÅŸka kitaba lüzum yok. Çünkü ben o kitabı inceledim. Her ÅŸey var onun içinde. Yırt at o yazdıklarını!
Faruk Işık bey, edeble;
- Peki efendim, dedi. Nasıl emrederseniz.
O günü hiç unutamıyorum.
Rızka mani olanın…
Müftülük, büyükçe bir odadan ibaretti.
Bir köÅŸesi bölünmüÅŸ, hademe için ayrılmıştı.
Hademe, yaÅŸlıca, oldukça kilolu, çirkin, üstelik de pasaklı bir kadındı.
Üstü başı, elbisesi kir içindeydi.
Din ile ilgisi ise hiç yoktu.
Vazifesi, odayı temizlemek ve çay yapmaktı.
Ama Mekki Efendi hazretleri onun yaptığı çayı içmediÄŸi için çay da yapmaz oldu sonraları.
Mübarek zat çay içmek istediÄŸinde veya misafir geldiÄŸinde bana bakardı hemen.
Anlar, ok gibi fırlardım.
İki sokak ilerimizde bir kahvehane vardı.
KoÅŸarak gider, uçarak getirirdim çayları.
Ne güzel günlerdi ya Rabbi!
Bazı sevdikleri;
- Efendim, bu kadını çıkarsanız da, ÅŸöyle Müslüman, eli yüzü temiz genç bir erkek hademe alsanız olmaz mı? derlerdi.
Cevabında;
- Hayır, bunu yapamam, buyururdu. Rızka mani olanın rızkını Allah keser.
Ve dokunmadı kadına.
|
