Yunus Emre ”rahmetullahi aleyh“, Evliyadan bir zattı.
Tapduk Emre hazretlerine ”rahmetullahi aleyh“ otuz yıl hizmet etti.
Ama hiç istifade etmediÄŸini vehmetti kendi kendine.
Ve bu üzüntüyle terk etti dergahı, çıktı daÄŸlara.
BaÅŸ açık, yalın ayak dolaşırken iki kiÅŸiye rastladı oralarda.
Oturup sohbet ettiler.
Yemek vakti gelince onlardan biri dua etti.
O anda gökten yemek dolu bir "Tepsi" indi önlerine.
AkÅŸama, öbürü dua etti.
Yine bir "Tepsi" indi gökten.
Hatta bu yemekler nefisti öncekinden.
Ertesi gün oldu.
Sohbet, muhabbet, derken acıktılar.
Bu defa;
- Sıra sende, dediler. Şimdi de sen dua et!
Yunus Emre hazretleri;
- Ben mi? dedi. Benim duamla ne yaprak deprenir, ne yemek gelir.
Israr ettiler:
- Hayır, dua edeceksin. Usulümüz böyle.
O zaman kaldırdı ellerini.
- Ya ilahi! Onlar, kimin ismiyle dua ettilerse, o zatın hürmetine bize bir sofra gönder!
Dua bitti.
Gökten iki sofra indi.
Hayretle sordular:
- ArkadaÅŸ! Hani senin duan kabul olmazdı. Sen, kimin hürmetine dua ettin böyle?
- Önce siz söyleyin.
- Biz, “Tapduk Emre yanında hizmet yapan Yunus Emre hürmetine…” diye dua ediyorduk.
- Ben de, “Ya Rabbi! ArkadaÅŸlarım kimin hürmetine dua ettilerse, o makbul zatın hürmetine…” diye dua ettim.
Ä°çlerinden biri;
- Bir garip adamsın, dedi. İsmin ne senin arkadaş?
- Şaşkın Yunus! dedi.
Ve ayrıldı onlardan.
Geri dönüyordu.
Ama ne dönüÅŸ.
Hücrelerine kadar piÅŸmandı dergahı terk ettiÄŸine.
Gelip boylu boyuna uzandı dergahın eşiğine.
Hocasının gözleri görmüyor, el yordamıyla yürüyordu.
Dışarı çıkarken ayağı bir ÅŸeye takıldı.
- Bu, bizim Yunus mu? diye sordu. Senin yerin kalbimizdir, ne ararsın burada?
Ve elinden tutup kaldırdı.
Ä°ÅŸte “Yunus Emre", YunusluÄŸunu o gün aldı.
Yüzyıllar geçse de unutulmadı.
|
