Åžam ÅŸehrinde medfun bulunan Evliyadan Seyyid Muhammed Åžah ”rahmetullahi aleyh“, bir sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, Rabbimize candan teÅŸekkür ederek, minnet ile ibadet yapmalı, tam teslim olarak, emirleri yapmaya ve yasaklardan kaçınmaya çalışmalıyız, buyurdu.

Ve ekledi:
- Allahü teâlâ hiçbir ÅŸeye muhtaç olmadığı halde, kullarını emir ve yasaklar vermekle ÅŸereflendirdi. Her ÅŸeye muhtaç olan biz kulların, bu büyük ihsana, bol bol teÅŸekkür etmemiz lazımdır.

Sordular:
- Ona nasıl teÅŸekkür edilir efendim?
- Onun emirlerine sarılarak ve yasak ettiklerinden sakınmak suretiyle, buyurdu.

Ve ÅŸöyle devam etti:
- KardeÅŸlerim, dünyada biri, mevki, rütbe sahibi olsa, emrinde bulunanlardan birine, mühim bir vazife verse, bu vazifenin yapılmasında, emir verene de fayda olduÄŸu halde, bu iÅŸçi, bu vazifeye ne kadar çok önem ve kıymet verir deÄŸil mi?
- Evet efendim.

- Bu vazifeyi, bana büyük bir zat verdi, diye öÄŸünür ve seve seve, zevk ile yapmaya çalışır deÄŸil mi?
- Tabii hocam.

- Yazıklar olsun! Allahü teâlânın büyüklüÄŸü, yüksekliÄŸi, bu kimsenin büyüklüÄŸü kadar deÄŸil midir de, Ä°slam dininin istediklerini yapmaya böyle çalışılmıyor. Allahü teâlânın emirleri vazife bilinmiyor ve “Vazife mukaddestir! Önce vazife, sonra namaz” gibi ÅŸeyler deniyor. Halbuki, Allahü teâlânın emirleri birinci vazife olmak lazımdır.

En iyi insan kimdir?

Bu zat, bir gün de sordu sevdiklerine:
- “En iyi insan” kimdir, biliyor musunuz?
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Yanına yaklaşılması en kolay olandır.

Sordular:
- Ya zor yaklaşılırsa hocam?

Buyurdu ki:
- O da “en kötü insan”dır.