İstanbul Velilerinden olup kabr-i şerifi Medine-i münevverede bulunan Sinan Efendi ”rahmetullahi aleyh“, bir gün sevdiği bir gence;

- Allahü teâlâ, bir kulunun kalbine, kendi sevgisini yerleştirir ve kendi muhabbetinin ateşiyle onu yakarsa ne büyük nimettir, buyurdu. Bu nimetin kıymetini bilip şükrünü yapmalı ve aşk-ı ilahinin, en son derecesine yükselmesini beklemelidir.

Ve ekledi:
- Bir âyet-i kerimede; (Nimetlerime şükrederseniz, onları arttırırım) buyuruluyor.

Şöyle bitirdi:
- Allahü teâlâdan başka, hiçbir şeye gönül bağlama evladım. Ne dine, ne de dünyaya faydası olmayan şeylerle geçirme ömrünü.

Delikanlı sordu:
- Ne ile geçireyim efendim?
- Allahü teâlânın emir ve yasaklarını öğren ve bunlarla amel et. Böyle yaparsan, dünyada da rahat edersin, ahirette de.

Evliyanın özelliği

Bir gün de;
- Efendim, Evliya zatların ne gibi hususiyetleri vardır? diye sordular.

Buyurdu ki:
- Onlar öyle kullardır ki, onlar görülünce "Allah" hatırlanır. Bazı semavi kitaplarda; "Benim Veli kullarımdan birine eziyet eden, bana harp ilan etmiş olur" buyurulmuştur.

Ve ilave etti:
- Yani onları üzen iflah olmaz. Ama sevip sevindirenlere müjdeler olsun. Mutlaka mükafatını görürler bir gün.

Bize, bizden sorulacak

Bir gün de;
- Başkalarının hata ve kusurlarını araştırmayalım. Kendi kusurlarımıza bakalım, buyurdu.

Sonra cemaate dönüp;
- Niçin? diye sorun bakalım, buyurdu.

Bunun üzerine sordular:
- Niçin hocam?

Buyurdu ki:
- Başkasının günahından biz mesul değiliz ki. Bize, bizim günahlarımız sorulacak.