Hindistan’ın büyük Velilerinden Muhammed Ä°smail hazretleri ”rahmetullahi aleyh“, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Eshabtan Sefine hazretleri “radıyallahü anh“ vardı ki, bu zat, Efendimiz aleyhisselamın da hazır bulundukları bir sefere katılmıştı.

Ancak bir mola esnasında ordudan ayrıldı.
Ve esir düÅŸtü Rumlara.

Sonra bir fırsatını bulup kaçtı.
Ve İslam askerlerini aramaya başladı.

Ä°yi de uçsuz bucaksız çölde ne yöne gidecekti?
Böyle yana yakıla orduyu ararken, bir “aslan” çıktı karşısına.

Çok iri ve korkunçtu.
GörünüÅŸe bakılırsa karnı da açtı hayvanın.

Sefine hazretlerinin yapacağı tek şey vardı:
Dua edip Allah’a sığınmak.
O da onu yaptı.

Ve hitab etti bu korkunç hayvana:
- Ben, Muhammed aleyhisselamın Eshabındanım. Ordumuzu kaybettim, onu arıyorum!

Resulullah efendimiz aleyhisselamın mübarek ismini duyan o korkunç aslan,
bir anda “kuzu”ya döndü.

Mahcubiyeti belli oluyordu halinden.
Dostça yaklaÅŸtı.

Ve yüz sürdü ayaklarına.
Belli ki özür diliyordu.

Sonra kalktı, birlikte orduyu aradılar.
Issız çölde yalnız bırakmadı onu.

Ne zaman ki Ä°slam mücahidleri göründü,
o zaman ayrıldı yanından.

Hem de geri geri...
Ve edeble.

Eğer kabından boşaltmasaydın

Sonra şunu anlattı:
Bir gün de fakirin biri Efendimiz aleyhisselama gelerek buÄŸday istedi.

Ekmek yapacaktı garip.
Resulullah efendimiz “bir ölçek” buÄŸday verip gönderdiler.

Adamcağız Resulullahın mübarek elinden aldı buÄŸdayı.
Yarısını öÄŸütüp ekmek yaptı.

Bir müddet sonra kalan kısmıyla ekmek yapacaktı ki, buÄŸdayın azalmamış olduÄŸunu gördü.

Kap, dolu olarak duruyordu.
Şaşırdı tabii.
Tekrar yarısıyla ekmek yaptı.

Üçüncü defa lazım olduÄŸunda, kabın dolu olduÄŸunu gördü yine.
Halbuki çoktan bitmiÅŸ olmalıydı buÄŸday.

Sonra o buğdayı başka kaba boşaltıp Efendimiz aleyhisselama gelerek arzetti durumu.

Peygamber efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”;
- “Ey kiÅŸi!” buyurdular, “EÄŸer kabından boÅŸaltmasaydın, o buÄŸdayı senelerce yiyecektiniz de yine bitmeyecekti”.