Kabr-i ÅŸerifi Hizan’ın Gayda köyünde bulunan büyük Veli Sıbgatullah Arvasi “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün;
- KardeÅŸlerim, iman arttıkça güzelliÄŸi de artar, buyurdu. Asırlar geçmesine raÄŸmen, Evliyaların hayatlarını, sohbetlerini okumaya, dinlemeye doyamıyoruz.

Ve ekledi:
- Ä°manlı olanın, imanlı olanı sevmesi, kara kaşı kara gözü için deÄŸildir. Ä°manı içindir. Bu, kalbin ve ruhun sevgisidir. Bir de göze kaÅŸa olan sevgi vardır.

Sordular:
- Bu, neyin sevgisidir efendim?
- Bunu seven nefstir. Sevilen de sevdiÄŸinin nefsani tarafıdır. Yani ÅŸehvani ve hayvani hislerle sever. Ama bu sevgi, onu elde edinceye kadardır. Ele geçirdi mi biter. Ä°mam-ı Rabbani hazretleri, bunlar için; “Åžeker kaplanmış zehir gibidir” buyuruyor.

Üç çeÅŸit ÅŸeytan

Bir gün de dünyayı terk etmekten bahsediyordu ki;
- Dünyayı terk etmek nasıl olur efendim? diye sordular.

Cevabında;
- Dünyayı terk etmek demek, kalbin onu sevmemesi, ona düÅŸkün olmaması, kıymet vermemesi demektir, buyurdu.

- Ona düÅŸkün olmamak ne ile belli olur efendim?
- Varlığı ile yokluÄŸu, o insanın gözünde aynı olmasıdır.

- Bu hale nasıl kavuşulur efendim?
- Buna kavuÅŸmak için Allah adamlarının yanında yetiÅŸmek lazımdır. Bu büyüklerden biri ele geçerse kıymetini bilmeli, emirlerini yapmaya, canla baÅŸla sarılmalıdır.

Bir gün de;
- Üç çeÅŸit ÅŸeytan vardır, buyurdu. Birincisi bilinen ÅŸeytandır. Kötülük yaptırabilirse yaptırır, yoksa gider. Ä°kincisi nefstir. Kötülük yaptırana kadar ısrar eder, peÅŸini bırakmaz. Üçüncüsü ise kötü arkadaÅŸtır. Hem kötülük yapar hem de rezil eder.