Evliyanın en büyüklerinden Ä°mam-ı Rabbani “kuddise sirruh” hazretlerine, bir gün bazı sevdikleri gelerek;
- Efendim, bize dünyadan bahseder misiniz, dediler.

Cevaben;
- Dünya, görünüÅŸte çok tatlıdır ve güzel sanılır. Hakikatte ise, öldürücü zehir ve iÅŸe yaramaz bir maldır. Ona baÄŸlananlara, tutulanlara, kurtuluÅŸ yoktur. Dünya yaldızlanmış pislik, ÅŸeker kaplanmış zehir gibidir, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Âlimler; (Bir kimse, ölürken malının zamanın en akıllısına verilmesini vasiyet etse, zahide vermek lazımdır) buyuruyor.

Sordular:
- Hikmeti ne efendim?
- Çünkü zahid, dünyaya raÄŸbet etmez, özenmez, üzerine düÅŸmez. Dünyaya düÅŸkün olmaması, aklının çok olduÄŸunu gösterir.

- Peki efendim, dünya deyince neyi anlayacağız?
- Dünya, Allahü teâlânın beÄŸenmediÄŸi ÅŸeylerdir ki, haram ve günahlardır.

Nefsine düÅŸmanlık et!

Bir gün de bir talebesine;
- Ä°nsanların nefs-i emmaresi mevki almak, baÅŸa geçmek sevdasındadır, buyurdu. Onun bütün arzusu, ÅŸef olmak, herkesin, kendisine boyun bükmesidir.

Ve devam etti:
- Kendinin kimseye muhtaç olmasını, baÅŸkasının emri altına girmesini istemez. Nefsin bu arzuları, ilah olmak, mabut olmak, herkesin kendine tapınmasını istemek demektir.

Delikanlı şaşırdı:
- Tapınmasını mı efendim?
- Evet. Allahü teâlâya ÅŸerik, ortak olmayı istemektir. Hatta nefs, o kadar alçaktır ki, ortaklığa razı olmayıp, amir, hakim, yalnız kendi olsun, her ÅŸey, yalnız onun emri ile olsun ister.

Ve özetledi:
- Hadis-i kudside, Allahü teâlâ mealen; (Nefsine düÅŸmanlık et! Çünkü nefsin, benim düÅŸmanımdır) buyuruyor.