Büyük Ä°slam âlimlerinden Seyyid Taha-yı Hakkâri “kuddise sirruh” hazretlerine, bir gün bu bazı dostları;
- Efendim, kalbimizi dünya düÅŸüncelerinden korumak için ne yapmalıyız? diye sordular.

Cevabında;
- Bunun için kalbimize, bir mürÅŸid-i kâmilin kalbinden feyz, yani nur gelmesi lazımdır, buyurdu. Kalbden kalbe (feyz), muhabbet yolu ile akar. MürÅŸidin baÅŸka memlekette bulunması veya vefat etmiÅŸ olması, feyz gelmesine mani olmaz.

Sordular:
- MürÅŸid-i kâmil kimdir efendim?
- Kâmil mürÅŸid, Ä°slam bilgilerini iyi bilen ve Ä°slamiyet’e tam uyan, ihlas sahibi bir Ehl-i sünnet âlimidir. Ä°slamiyet’e uymak ve mürÅŸid-i kâmilden feyz almak, kalbi kuvvetlendirdiÄŸi gibi, nefsi de zayıflatır.

Åžöyle devam etti:
- Bu sebeple (nefs), Ä°slamiyet’e uymayı, mürÅŸid-i kâmilin sohbetinde bulunmayı, kitaplarını okumayı istemez. Dinsiz, imansız olmayı ister.

Ve netice:
- Ä°ÅŸte akıllarına uymayıp, nefslerine uyan kimseler, bunun için, dinsiz olmaktadırlar.

Kötü huyun en kötüsü

Bir gün de kötü huylu olmaktan sordular bu mübarek zata.
Cevabında;
- Kötü huylar, kalbi ve ruhu hasta eder, buyurdu. Bu hastalığın artması, kalbin, ruhun ölümüne sebep olur.

Sordular:
- Ruhun ölmesi ne demek efendim?
- Ruhun ölmesi, o kimsenin imanını kaybetmesidir.

- Peki en kötü huy nedir efendim?
- Kötü huyların en kötüsü ÅŸirk, yani küfürdür ki, kalbin ve ruhun en büyük zehiridir. Ä°manı olmayanın, (Kalbim temizdir. Sen kalbe bak) gibi sözleri, boÅŸ laflardır. ÖlmüÅŸ olan kalb temiz olmaz.