Ä°slam âlimlerinin en büyüklerinden Seyyid Abdülhakim-i Arvasi “kuddise sirruh” hazretleri, bir sohbetinde;
- Ä°nsan uzak bir yere gitmek için bir arabaya, bir vasıtaya biner, öyle deÄŸil mi? diye sordu.

- Evet efendim, dediler.
- Cennete gitmek için de bir vasıta lazım elbette.

Merak ettiler:
- O nedir ki efendim?
- O vasıta, Ehl-i sünnet âlimleridir. Evliyaullahtır. Bu zatlardan birisine rastlamak en büyük nimettir.

Åžöyle devam etti:
- Allahü teâlâ, bir kuluna, sevdiÄŸi bir kulunu, mesela Ehl-i sünnet âlimlerinden birini tanıştırır ve onu sevdirirse, ona her ÅŸeyi vermiÅŸ demektir.

- Neden efendim?
- Çünkü o zatın sohbetinden veya kitaplarından imanı öÄŸrenir, Ehl-i sünnet itikadını öÄŸrenir, ibadetleri öÄŸrenir. Bunlar ise onu sonsuz Cennet nimetlerine kavuÅŸturur.

Mümin namaza durunca…

Bir gün de sohbetinde;
- Ä°nÅŸallah Allahü teâlâ ruhumuzu namazda alır, diye bir temennide bulundu.

Sordular:
- Neden efendim?
- Mümin namaza durunca Cennetin kapıları onun için açılır, buyurdu. Ne güzel iÅŸte. Kapılar hazır açılmışken doÄŸru Cennete gider.

Åžöyle devam etti:
- Bu dünya çalışmak yeridir. Burada devamlı rahat arayan kimse ahmaktır. Çünkü bu dünya imtihan yeridir. Ahireti kazanmak için tarladır. Bu ömür, tohum ekme zamanıdır. Hasat öbür tarafta biçilecektir.