Evliyayı kiramdan Seyyid Abdülhakim-i Arvasi “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Eshab-ı kiramdan bir tanesinin çok üzüldüÄŸünü gören Sevgili Peygamberimiz “aleyhisselam”, ona sordu:
- Sen niye bu kadar üzülüyorsun?

- Yâ Resulallah, bizim halimiz ne olacak? buyurduÄŸunuz ÅŸeyleri tam yapamıyoruz. Ona üzülüyorum.

Efendimiz “aleyhisselam” ona müjde verdiler:
- El mer-ü mea men ehabbe.

Yani; “Üzülme, burada kimi seviyorsan, ahirette de onunla beraber olacaksın” buyurdular.

Ve altını çizdi mübarek zat:
- Demek ki, kim olduÄŸumuz deÄŸil, kimi sevdiÄŸimiz önemlidir.

Allah unutulur mu?

Bir gün de sevdiklerine;
- Ä°nsan, bir Allah dostu ile, bir Evliya zat ile aynı evde yaÅŸasa, o zatı hiç unutabilir mi? Çünkü gece gündüz beraber. Nereye baksa, Onu görüyor. Çünkü Onun evi. Orada oturuyor, orada konuÅŸuyor, orada namaz kılıyor. Onu hiç unutamaz, öyle deÄŸil mi?

Dinleyenler;
- Evet efendim, dediler.

- Ä°ÅŸte bütün bu kâinat da Rabbimizindir. Onun mülküdür. Her an Allahü teâlânın nimetlerini yiyoruz. Her an Onun kudretiyle hayattayız. Her an bizi görüyor, iÅŸitiyor. Her an Onunlayız.

Ve sordu:
- Böyle iken insan, nasıl olur da Allah’ı unutabilir? Çünkü Onun mülkündeyiz ve Onun ihsan ettiÄŸi hava ile, su ile, her türlü nimet ile yaşıyabiliyoruz. Böyle iken insan nasıl Ondan gafil olabilir? Onu nasıl unutabilir? Hiç anlayamıyorum.