Evliyayı kiramdan Seyyid Abdülhakim-i Arvasi “kuddise sirruh” hazretleri, bir sohbetinde;
- Dünyada en zor ÅŸey, vermektir, buyurdu. Halbuki bizim dinimiz, vermek dinidir. Onun için vermeye alışın. Çünkü bir gün gelecek, en kıymetli ÅŸeyinizi, canınızı vereceksiniz.

Ve ilave etti:
- Vermeye alışmayan, son nefeste canını da zor verir.

Sordular:
- Cömert insan canının kolay mı verir efendim?
- Elbette. O, vermeye alıştığından canını da kolay verir. Ve hiç acı duymaz.

Ve ekledi:
- Hatta ruhu bedeninden çıkar da haberi bile olmaz.

Arkadaşın iyi ise…

Bir gün de sevdiÄŸi bazı gençlere;
- KiÅŸinin dini, arkadaşının dini gibidir, buyurdu. Yani iyi arkadaÅŸ seçen, kurtulur. Ama arkadaşı kötüyse, yandı demektir.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü kötü arkadaÅŸ, ÅŸeytandan ve nefsten daha büyük düÅŸmandır insana. Ona uyarsa, Cehenneme sürüklenir mâzallah.

Ve izah etti:
- Öyle bir devirdeyiz ki, her taraf tuzak. Bu zamanda bu tuzaklara düÅŸmek çok kolaydır. Ama bu tuzakları bilen bir rehberi varsa, veya arkadaşı iyiyse, tuzaÄŸa düÅŸmez.

Sordular:
- Rehberden maksat nedir efendim?
- Rehber, Ehl-i sünnet âlimidir. Öyle âlim yoksa, onların kitaplarıdır. O kitapları okuyanlar da tuzaÄŸa düÅŸmezler.

Ve ekledi:
- Hadis-i şerifte; (Birlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilahi vardır) buyuruldu.