Evliyanın en büyüklerinden Seyyid Nur Muhammed “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün ilim öÄŸrenmek için çok çalışan bir talebesine;
- Evladım, biliyorum ki, ilim öÄŸrenmek ve kitap okumak için çok gecelerini feda ettin. Çok tatlı uykularını kendine haram eyledin. Ä°yi de, niçin kendini bu kadar harap ettin?

Delikanlı suskundu.
Büyük Veli devam etti:
- Ä°lim öÄŸrenmekten maksadın, eÄŸer dünya menfaatlerini toplamak, ÅŸöhret, mevki sahibi olmak ve Müslümanlara büyüklük göstermekse, sana yazıklar olsun! Çok aldanmış, kendini azaba sürüklemiÅŸsin!

Talebe dikkatle hocasını dinliyordu.
O devam etti:
- Yok eÄŸer maksadın, Ä°slamiyet’e ve Muhammed aleyhisselamın dinine yardım etmek ve ahlakını temizlemek ve nefsini kırmak idiyse, sana müjdeler olsun! Kendine ne güzel ve ebedi bir istikbal hazırlamışsın.

Åžöyle bitirdi:
- İstikbal, sonsuz Cennet nimetlerine kavuşmaktır.

Yani ölecek miyim?

Bir gün de günlerini günahla geçiren bir komÅŸu gence;
- Evladım, keyfine göre yaÅŸa! Fakat unutma ki, bu yaÅŸaman fazla uzun sürmeyecek, buyurdu.

Delikanlı irkildi.
- Yani ölecek miyim efendim?
- Elbette, bir gün ölecek, gece gündüz düÅŸündüÄŸün, sımsıkı sarıldığın bu dünya lezzetlerinden ayrılacaksın.

Genç düÅŸünceye daldı.
Mübarek zat ÅŸefkatle baktı ona:
- OÄŸlum, bu dünyanın nesini seversen sev, hepsine veda edeceksin! Ä°stediÄŸini iÅŸle! Ama unutma ki, her yaptığının Hesabını vereceksin!

Genç alacağını almıştı. O gün bıraktı günahları. Tertemiz bir Müslüman olup çıktı.

Ne demiÅŸ büyükler:
“Evliyanın sözünde rabbani tesir vardır”.