Şakik-i Belhi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, gençlik senelerinde, gençlerin reisiydi.

Mecusilerin tapınağına gitti bir gün.
Arkadaşları da yanındaydı.

Onlara;
- Haydi içeri girip bakalım. Ateşe nasıl tapıyorlar? dedi.
Ve birlikte girdiler tapınağa.

Gördüler ki, genç biri önünde ateş yakmış.
Ona karşı secde yapıyor.

Yanına yaklaşıp;
- Bu ateşe niçin ibadet ediyorsun? dedi. Allah'a iman et ki, ahirette azaptan kurtulasın.

O böyle dediyse de, genç adam aldırmadı.
Hatta sinirlenip, kuvvetli bir tokat yapıştırdı suratına.

Hazret-i Şakik, çok üzüldü onun bu davranışına.
Hemen tapınağın dışına çıkıp;
- Arkadaşlar, o mecusi genç, benim kusurum sebebiyle iman etmedi, dedi. Benim hâlimin bozukluğundan, sözüm tesir etmedi ona.

Tövbe istiğfar edip, için için ağladı.
Sel gibi gözyaşları aktı yanaklarına.

O gün İslam ilimlerini öğrenmeye başladı.
Ve büyük bir âlim olup, Belh’e geldi tekrar.

Fakat uzun seneler geçmişti aradan.
Talebesiyle birlikte o tapınağa geldiler.

Gençlere;
- Gelin şu tapınağa girip ateşe tapanları görelim de Rabbimize şükredelim, buyurdu.

Müslüman ol!

Ve girip, ateşe tapınan yaşlı birinin önüne gelerek;
- Bırak bu ateşe tapmayı, Müslüman ol! buyurdu.

Yaşlı adam;
- Peki, dedi.

Ve kelime-i şehadeti getirip Müslüman oldu.

Hazret-i Şakik sordu:
- Yıllar önce, burada bir genç vardı. O şimdi nerededir, yaşıyor mu acaba?
- O genç benim, dedi.

- Sen misin?
- Evet, benim.

- Peki ben o zaman da sana Müslüman olmanı teklif etmiştim. Kabul etmemiştin. Şimdi neden kabul ettin?

- Bilmiyorum. O zaman sözün bana tesir etmemişti ve sana kızmıştım. Ama şimdi sözün kalbime işledi ve seni çok sevdim.