Ebu Ali Cürcani “rahmetullahi aleyh”, Evliyanın büyüklerindendir.
Ekseri ölüm ve ahiretten bahsederdi sevdiklerine.
Bir gün;
- Efendim, insan kabre girince, hali nasıl olur? diye sordular.
Cevabında;
- Bir kimse vefat edince, onun için deÄŸiÅŸik bir hayat baÅŸlar, buyurdu. Defin bitip, cemaat dağılırken, ayak seslerini iÅŸitir o gidenlerin. Mezarında yalnız başına kalır. Amellerinden baÅŸka kimse olmaz yanında.
Åžöyle devam etti:
- İnsanlar ayrılınca, mezarı seslenir ona.
Der ki:
- Ey AdemoÄŸlu! Nihayet içime girdin. Buranın nasıl bir yer olduÄŸunu biliyor muydun? Yoksa öÄŸrenmek lüzumunu hissetmedin mi? Ä°ÅŸte görüyorsun ki, burası hem dardır, hem de karanlık. Hem olmaz bu yerde ne yatak, ne de yastık.
Mezar, devam eder konuÅŸmaya:
- Dün, üstümde gururla gezip dolaşırken kabir nasıl bir yerdir diye hiç merak etmedin mi? Ä°ÅŸte gördüÄŸün gibi benim içim böcek ve akreple doludur. Hazırlıksız geldinse, vay haline!
Ve ekler:
- Üstümde, çok günahlar iÅŸledin de tövbe etmedinse, ÅŸimdi benim içimde azabtan kurtulamazsın.
Åžöyle bitirir:
- Eğer hazırlıksız geldinse, seni bu azaplardan ne malın kurtarabilir, ne de paraların.
Ölüme hazır olun!
Bir gün de genç birisi nasihat istedi bu büyük Veli’den.
Ona cevaben;
- Ölüme hazırlıklı ol ki, ecel gelince geri döndüremezsin, buyurdu.
Ve ekledi:
- Kötü sözlerden de dilini koru ki, mahÅŸerde seni mahcub etmesin.
Åžöyle devam etti:
- Bir sözü söylemeden, sonunu düÅŸün. Zira senden, onun hesabı sorulacak ahirette. Cevabını verebileceksen, onu söyle, yoksa kapat aÄŸzını. Hazret-i Ebu Bekir radıyallahü anh, aÄŸzına taÅŸ koyardı.
Genç sordu:
- Niçin efendim?
- Lüzumsuz bir ÅŸey konuÅŸmamak için.
Åžöyle bitirdi:
- Büyükler, çok düÅŸünür, az söylerler. Zira Peygamberimiz “aleyhisselam”; “Susan kurtuldu” buyurmuÅŸtur.
|
