Muinüddin-i ÇeÅŸti “rahmetullahi aleyh” hazretleri, seyyid, yani evlad-ı Resul’dür.

Hindistan'da yaÅŸadı. Yüz yaşında, Ecmir’de vefat etti.
Henüz çocuk iken babası vefat etti.
Mirastan bir üzüm bağı düÅŸtü kendisine.

Muinüddin bir gün bu baÄŸda otururken, bir Hak âşığı teÅŸrif etti yanına.
O zata hürmetinden, fırlayıp ayaÄŸa kalktı.
Elini öpüp, gölge bir yere oturttu.
En güzel üzümlerden getirip ikram etti.

Ancak o, hiç raÄŸbet etmedi üzümlere.
Ä°ç cebinden bir lokma kuru ekmek çıkarıp yemeÄŸe baÅŸladı.
O ekmekten Muinüddin’in aÄŸzına da koydu bir lokma.

O anda ne olduysa oldu.
Muinüddin’in kalbi nurla doldu.

Kalbinden dünya sevgisi çıkıp gitti.
Yerine, muhabbet-i ilahi girdi hemen.

Bir mürÅŸit arıyordu

Bütün malını fakirlere dağıtıp, Kur’an-ı kerimin tamamını ezberledi.
Artık o, bir mürÅŸit arıyordu.

Kendisini yetiÅŸtirecek bir Allah adamını gözlüyordu ki, Osman-ı Haruni “rahmetullahi aleyh” hazretlerini görüp, Ona tâbi oldu.

Yirmi yıl hizmet etti kendisine.
O da, onu tasavvufta yetiÅŸtirip, mutlak icazetini verdi eline.

O esnada bir kerpiç duruyordu önlerinde.
Hocasının emriyle onu eline alır almaz, altın oldu bir anda.

Hocası bunu görüp;
- Yâ Muinüddin! Senin iÅŸin tamamdır, buyurdu.
Artık bu din senden hizmet bekliyor.

O günden sonra kime ÅŸefkatle baksaydı, manevi ihsanlara kavuÅŸtururdu o kimseyi.

Başarılı insan kimdir?

Bu zat bir gün, talebelerine:
- Başarı nedir, biliyor musunuz? diye sordu.

Gençler boyunlarını büktüler.

- Asıl baÅŸarı, öldükten sonra, yani ahirette iÅŸe yarayan ÅŸeydir, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani bir şey, ahirette işe yaramayacaksa, ona başarı denmez. Başarılı insan, kendisini ateşten koruyandır. Kendisini Cehennem ateşinden koruyamayan insan, ne yaparsa yapsın muvaffak olmuş sayılmaz.