Ebül Feth hazretleri “rahmetullahi aleyh”, büyük Velilerdendir.

Kendisi anlatıyor:
- Bir iÅŸ için Mısır'a gitmem gerekiyordu.
Hocamın huzuruna varıp, izin istedim.

Bana cevaben;
- Deniz yolculuğu tehlikelidir, buyurdu, Gitmesen olmaz mı?

Ama mutlaka gitmeliydim.

Çok istekli olduÄŸumu anlayınca;
- Git, ama başın dara düÅŸerse, ÅŸu duayı okuyup beni hatırla! buyurdu.

Ve bir dua öÄŸretti bana.
Sonra ellerini açıp çok dualar etti.

Yol arkadaşlarımla Antakya'ya gidip, bir gemiye bindik.
Ve yolculuk başladı.

Ä°lk zamanlar bir tehlike yoktu denizde.
Ama gece olunca, çok ÅŸiddetli bir rüzgar çıkıp sallanmaya baÅŸladı gemimiz.

Bir sağa yatıyorduk, bir sola.
Neredeyse su alıp batacaktı gemi.
Büyük bir endiÅŸeye kapılmıştık.

Yolcular, tövbe istiÄŸfara baÅŸladılar.
Ben de korkumdan bayılır gibi olup kendimden geçmiÅŸtim ki, birden hocamın gür sesiyle irkildim.

- “Ey Ebül Feth! Sana ne demiÅŸtim? Ne çabuk unuttun nasihatimi. Hani dua okuyup beni hatırlayacaktın!” diyordu.

Bu ikazla kendime geldim.
Hocamın öÄŸrettiÄŸi duayı okuyup;
Ä°mdat ey hocam! Himmetinize muhtacız! diye geçirdim içimden.

O anda, tâ uzaklardan birisinin su üstünden yürüyerek bize doÄŸru gelmekte olduÄŸunu fark ettik.

Yolcular hayretle ona bakıyordu.
İyice yaklaşınca, hocam olduğunu anladım o gelenin.

Gemiye yaklaşınca, ellerini açıp;
- Yâ Rabbi, lütfet deniz durulsun. Ä°nsanlar kurtulsun, diye dua etti.

O anda durdu dalgalar.
Deniz sakinleÅŸti.
Hocamın sayesinde kurtulmuştuk.

Yolcular teÅŸekkür için yanına geliyorlardı ki, kayboldu ortadan.
Göremedik bir daha.