Åžakik-i Belhi “rahmetullahi aleyh”, Belh ÅŸehrinde yaşıyan büyük Velilerdendir.

GençliÄŸinde tüccarlık yapıyordu.
Ve bir zaman mal almaya Türkistan’a gitmiÅŸti.
Orada dolaşırken bir puthane görüp içeri girdi.

Baktı ki, yaÅŸlı bir adam, bir putun önünde ibadet ediyor.
Yanına yaklaşıp sordu:
- Ne yapıyorsun böyle?
- İbadet yapıyorum.

- Niçin cansız bir puta tapıyorsun? Bu putun, ne kendine faydası olur, ne de sana. Halbuki seni yaratan bir ilah var ki, Ona tapan, her türlü muradına kavuÅŸur. O hakiki ilah, Allahü teâlâdır.

Putperest;
- SöylediÄŸin doÄŸruysa, niçin yurdundan çıkıp da tâ buralara geldin? dedi. BahsettiÄŸin o Allah sana rızık verirken, sen gelmiÅŸ, buralarda rızık arıyorsun. Yazıkları olsun sana.

Hazret-i Åžakik, çok haklı buldu adamın sözlerini.
Ve oradan ayrılıp, tuttu Belh'in yolunu.

Nereden geliyorsun?

Bu defa da bir mecusiye rastladı yolda.
Mecusi sordu kendisine:
- Buraya niçin geldin?
- Ticaret için.

- Nereden geliyorsun?
- Belh ÅŸehrinden.
- Bunun için geldiysen yazıklar olsun. Rızık için Belh’ten kalkıp da tâ Türkistan’a gelinir mi hiç?

Ve ekledi:
- Kısmetinde olmayan bir rızkın peÅŸindeysen, yıllarca gezsen de, ele geçiremezsin. Kısmetini arıyorsan, niçin arkasında koÅŸuyorsun? O, senin için ayrılmıştır. Aramana lüzum yok. Gelip bulur seni.

Onun bu sözlerini de çok beÄŸendi.
Ve o gün soÄŸudu dünyadan.
Ahirete çevirdi yüzünü.

Kendi kendine;
“Bana, önce ahiret lazım. Öyleyse önce dinimi öÄŸrenmeli, sonra da öÄŸrendiklerimle amel etmeliyim. Hem sonra Hak teâlâ beni ibadet için yarattı”, dedi.

Böyle düÅŸünüp, ilme verdi kendini.
Ve Ä°slam ilimlerini öÄŸrendi önce.

Ve çalışıp, büyük evliya oldu.
Kararmış gönülleri, iman nuruyla doldurdu.