Åžakik-i Belhi “rahmetullahi aleyh”, Allah dostlarından bir büyük Veli’dir.

Halife Harun ReÅŸid, bir gün bu zata gelerek;
- Bana nasihat eder misin, diye rica etti.

Ona cevaben;
- Ey Harun, sakın gaflete gelme, buyurdu. Zira ölüm, insana uzak deÄŸil, çok yakındır. Aldanma bu dünyanın mal ve saltanatına. Ahirette, bunların faydası olmaz sana.

Åžöyle devam etti:
- DüÅŸün ki, bir çölde günlerce yalnız kaldın. Hararetten için yanıyor. Susuzluktan ölmek üzeresin ki, biri serin su ile yanına gelip;
- Bu suyu satıyorum, dese. Ona ne kadar mal verirsin?

Harun ReÅŸid;
- Ne isterse veririm, dedi. O anda mal düÅŸünülür mü?

- Mesela servetinin yarısını istese, verir misin?
- Elbette veririm. Zira ben ölürken servetin adı mı olur?

Hazret-i Åžakik sordu yine:
- Pekâlâ, suyu içtin ve kandın. Fakat dışarı atamıyorsun. Yani bir damla bile idrar yapamıyor, ÅŸiddetli sancıyla kıvranıp duruyorsun. O sırada yanına biri gelip;
- Ben bunun çaresini biliyorum, dese, ve karşılığında servetinin öbür yarısını istese, verir misin?

Halife tereddüt etmeden;
- Gayet tabii, dedi. Seve seve veririm. Zira ben sancıdan ölürken, o servet neye yarar?

Bir içimlik su kadar

Buyurdu ki:
- Öyleyse servetinle övünme ki, bir içimlik su kadar bile kıymeti yokmuÅŸ.

Harun Reşid ağlayıp;
- Biraz daha söyle, dedi.

Buyurdu ki:
- Ey Harun, Allah'a isyan etme.
Tövbeyi de bir an geciktirme ki, istiÄŸfar edemeden ölebilirsin.
Tövbeyi geciktirenler çok piÅŸman olurlar. Zira ecel çok zaman ani gelip yakalar.

Halife sordu:
- Halis Müslüman nasıl olur?

Cevabında;
- Halis mümin, kimseye eziyet etmez, buyurdu. Nitekim büyüklerimiz; “Gerçek mümin, elinden ve dilinden kimseye zarar gelmeyen kimsedir” buyuruyorlar.